2. Przepisów ustawy nie stosuje się do określonych w odrębnych przepisach sytuacji, w których konieczny jest udział pododdziałów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, z wyjątkiem przypadków wymienionych w art. 11.

1) gotowości cywilnej i zarządzaniu kryzysowym - należy przez to rozumieć całokształt działań organów określonych w ustawie oraz innych ustawach właściwych dla poszczególnych służb lub systemów ratowniczych, podejmowanych w czasie pokoju w celu wykonania zadań, o których mowa w art. 4 ust. 1,

2) zagrożeniu - należy przez to rozumieć nagłe lub przewidziane zdarzenie wywołane siłami natury lub wynikające z działalności człowieka, w tym również z naruszeniem, zagrażające życiu ludności, mieniu, środowisku lub dziedzictwu kulturowemu, które, w zależności od rozmiaru i charakteru, wywołuje bezpośrednio kryzys lub może prowadzić do jego wystąpienia,

3) kryzysie - należy przez to rozumieć sytuację będącą następstwem zagrożenia polegającą na zerwaniu lub znacznym naruszeniu więzów społecznych przy równoczesnym poważnym zakłóceniu w funkcjonowaniu instytucji publicznych, jednak w takim stopniu, że użyte środki niezbędne do zapewnienia lub przywrócenia bezpieczeństwa nie uzasadniają wprowadzenia żadnego ze stanów nadzwyczajnych przewidzianych w art. 228 ust. 1 Konstytucji,

5) służbach - należy przez to rozumieć służby, inspekcje i straże w rozumieniu przepisów ustawy o administracji rządowej w województwie i ustaw szczególnych, inspekcje określone w tej ustawie oraz inne jednostki organizacyjne, które na podstawie odrębnych przepisów wykonują określone zadania z zakresu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego,

1. System gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego, ochronę życia i zdrowia ludności oraz ochronę mienia, środowiska i dziedzictwa kulturowego w sytuacji wystąpienia zagrożenia albo w czasie kryzysu, a w szczególności:

2. Celem systemu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego jest także wspieranie misji pokojowych poza granicami kraju i koordynowanie pomocy humanitarnej, technicznej i eksperckiej prowadzonej przez organizacje krajowe i międzynarodowe.

2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) oraz w pkt 2 lit. a), są wykonywane przez organy określone w ustawie, w trybie i na zasadach w niej przewidzianych.

3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. c)-e), są wykonywane przez organy określone w ustawach właściwych dla poszczególnych służb lub systemów ratowniczych, stosownie do rozmiaru i charakteru zagrożenia, w trybie i na zasadach w nich przewidzianych.

4. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b), są wykonywane przez organy i na zasadach określonych w ustawie oraz przewidzianych w innych ustawach.

1. System gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego stanowi część systemu bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i obejmuje inne systemy, których celem jest zapewnienie bezpieczeństwa, życia i zdrowia ludzi oraz ochrona mienia, środowiska i dziedzictwa kulturowego.

2. Zakres zastosowania ustawy w przypadku wprowadzenia stanów nadzwyczajnych przewidzianych w art. 228 ust. 1 Konstytucji określają odrębne przepisy.

1) wykonywanie podstawowych zadań z tego zakresu - odbywa się w powiecie i należy do zadań starosty lub - w zakresie wynikającym z odrębnych przepisów - innych organów administracji powiatowej, a w zakresie, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. c)-e) - również do innych organów określonych w ustawach właściwych dla poszczególnych służb lub systemów ratowniczych,

1. Zadania z zakresu zarządzania kryzysowego określone w art. 4 ust. 1 pkt 2 lit. a), są wykonywane przez organ sprawujący władzę administracji ogólnej działający na najniższym stopniu zasadniczego podziału terytorialnego państwa, umożliwiającym skuteczne reagowanie na dane zagrożenie lub kryzys.

2. Organy, o których mowa w ust. 1, wykonują swoje zadania na zasadzie jednoosobowego kierownictwa oraz jednoosobowej odpowiedzialności.

1. Organy sprawujące władzę administracji ogólnej, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2-3, są obowiązane do udzielania pomocy organom wykonującym zadania w zakresie zarządzania kryzysowego, działającym na niższym stopniu zasadniczego podziału terytorialnego państwa, podczas trwania zagrożenia lub kryzysu, a także podczas usuwania skutków kryzysu.

2. Organ udzielający pomocy jest obowiązany poinformować organ sprawujący władzę administracji ogólnej działający na wyższym stopniu zasadniczego podziału terytorialnego państwa o udzieleniu tej pomocy i wielkości przekazanych sił i środków.

1. Pododdziały Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej mogą uczestniczyć w systemie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego przy wykonywaniu zadań, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. e) i pkt 2, gdy użycie innych sił i środków jest niemożliwe lub niewystarczające.

2. Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych zarządza użycie pododdziałów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w sytuacjach, o których mowa w ust. 1, określając wielkość niezbędnych sił i środków. Minister Obrony Narodowej zapewnia realizację tego zarządzenia.

3. Pododdziały, o których mowa w ust. 2, w czasie ich uczestniczenia w systemie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego wykonują zadania określone przez wojewodę wskazanego przez Prezesa Rady Ministrów.

4. Prezes Rady Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb włączania pododdziałów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej do uczestniczenia w systemie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego przy wykonywaniu zadań, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. e) i pkt 2, uwzględniając:

1. Organami administracji publicznej właściwymi w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego są:

2. Organy, o których mowa w ust. 1, zapewniają wymagany stan gotowości cywilnej i sprawność zarządzania kryzysowego, odpowiednio na obszarze kraju, województwa, powiatu i gminy.

1) opracowywanie założeń polityki rządu w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego oraz projektów aktów prawnych w tym zakresie,

2) opiniowanie projektu budżetu państwa w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego,

5) sprawowanie nadzoru nad funkcjonowaniem systemu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego na obszarze kraju,

6) organizowanie i koordynowanie pomocy zagranicznej, w tym we współpracy z organizacjami międzynarodowymi,

7) organizowanie centralnego lub międzywojewódzkiego wsparcia logistycznego, materialno-technicznego i kadrowego w sytuacji wystąpienia zagrożenia lub kryzysu obejmującego co najmniej obszar jednego województwa albo kryzysu obejmującego obszar jednego województwa, dla zwalczania którego nie wystarczają środki pozostające w dyspozycji wojewody,

1. Do zadań wojewody w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego należy w szczególności:

2. W razie niemożności wykonywania przez wojewodę obowiązków, zadania z zakresu zarządzania kryzysowego wykonuje z mocy prawa pierwszy wicewojewoda.

1. Do zadań starosty z zakresu administracji rządowej w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego należy w szczególności:

2. W razie niemożności wykonywania przez starostę obowiązków, zadania z zakresu zarządzania kryzysowego wykonuje z mocy prawa wicestarosta.

3. Rada powiatu może określić zasady wyznaczania innego członka zarządu do wykonywania zadań z zakresu zarządzania kryzysowego w przypadku niemożności wykonywania tych zadań przez starostę lub wicestarostę.

1. Do zadań wójta z zakresu administracji rządowej w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego należy w szczególności:

2. W razie niemożności wykonywania przez wójta obowiązków, zadania z zakresu zarządzania kryzysowego, wykonuje z mocy prawa jego zastępca.

3. Rada gminy może określić zasady wyznaczania innego członka zarządu do wykonywania zadań z zakresu zarządzania kryzysowego w przypadku niemożności wykonywania tych zadań przez wójta lub jego zastępcę

1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, wojewoda, starosta lub wójt kierują działaniami organów administracji publicznej oraz innych podmiotów, dla których zadania przewidziano w planach reagowania kryzysowego, w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu odpowiednio na obszarze kraju, województwa, powiatu, gminy lub ich części.

2. Kierując działaniami, o których mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw wewnętrznych może wydawać:

4. Polecenia, o których mowa w ust. 2 i 3, nie mogą dotyczyć rozstrzygnięć co do istoty sprawy załatwianej w drodze decyzji administracyjnej.

1. Ministrowie i kierownicy urzędów centralnych są obowiązani do uwzględniania w swoich działaniach zadań z zakresu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego określonych w ustawie, w tym w szczególności do określania i diagnozowania zagrożeń związanych z rozwojem cywilizacyjnym lub działaniem sił natury oraz współdziałania z organami właściwymi w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego podczas obserwacji, zapobiegania i likwidacji zagrożeń, w czasie trwania kryzysu, a także podczas usuwania jego skutków.

2. Ministrowie i kierownicy urzędów centralnych są obowiązani do podjęcia, w zakresie swoich kompetencji, bezzwłocznych działań, w celu minimalizacji skutków zagrożeń oraz informowania ministra właściwego do spraw wewnętrznych o tych zagrożeniach i podjętych działaniach.

1. Organy, o których mowa w art. 12 ust. 1, oraz ministrowie i kierownicy urzędów centralnych są odpowiedzialni za opracowanie oraz zatwierdzają programy w zakresie planowania cywilnego i plany reagowania kryzysowego.

2. Programy, o których mowa w ust. 1, stanowią dokumenty zawierające założenia i wytyczne dotyczące rozwoju, organizacji i infrastruktury systemu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego.

3. Plany, o których mowa w ust. 1, stanowią dokumenty ustalające sposoby kierowania oraz zasady współdziałania, a także procedury realizowane przez podmioty określone w planie, podejmujące działania zmierzające do minimalizacji lub likwidacji bezpośrednich skutków zagrożenia lub kryzysu.

5. Podmioty, dla których zadania przewidziano w planie reagowania kryzysowego, opracowują swoje plany operacyjne, zawierające harmonogramy i procedury realizacji zadań.

6. Ministrowie i kierownicy urzędów centralnych oraz wojewodowie są obowiązani do uzgadniania projektów planów reagowania kryzysowego z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych.

1. Organy, o których mowa w art. 12 ust. 1, mogą powoływać, jako ich organy doradcze, zespoły reagowania kryzysowego, w skład których wchodzą kierownicy odpowiednio: centralnych, wojewódzkich, powiatowych lub gminnych służb, a także kierownicy administracji niezespolonych, przedstawiciele organizacji społecznych oraz inne osoby zaproszone przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, wojewodę, starostę lub wójta.

3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określa, w drodze rozporządzenia, organizację i tryb pracy zespołów, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem form pracy oraz sposobu dokumentowania prac zespołów.

1. Uruchomienie zarządzania kryzysowego należy do tego z organów, o których mowa w art. 12 ust. 1, który pierwszy otrzymał informację i uznał ją za świadczącą o wystąpieniu zagrożenia albo kryzysu.

2. Organ, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2-4, informuje natychmiast o zaistniałym zagrożeniu lub kryzysie organ działający na wyższym stopniu zasadniczego podziału terytorialnego państwa i przedstawia swoją opinię co do właściwości organu, który powinien kierować działaniami w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu.

4. Do organu, który otrzymał informację na podstawie ust. 3 pkt 2, stosuje się odpowiednio ust. 3.

5. W sytuacjach określonych w ust. 1-4, organ uruchamiający zarządzanie kryzysowe informuje natychmiast organy działające na bezpośrednio niższym stopniu zasadniczego podziału terytorialnego państwa, które z kolei informują organy działające na kolejnym, niższym stopniu zasadniczego podziału terytorialnego państwa, o wystąpieniu zagrożenia lub kryzysu i wynikających z tego faktu konsekwencjach prawnych i faktycznych.

6. Organ kierujący działaniami w zakresie zarządzania kryzysowego, który uznał, iż zagrożenie lub kryzys zostały zażegnane, kończy te działania oraz:

2. Prezes Rady Ministrów, w drodze rozporządzenia, nadaje Krajowemu Urzędowi statut określający jego organizację i tryb pracy.

3) przygotowywanie wojewódzkich szkoleń, treningów, ćwiczeń i innych form edukacji w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego dla osób działających w strukturach administracji publicznej na obszarze województwa,

5) analiza i ocena strat powstałych w czasie zagrożenia lub kryzysu na obszarze województwa w oparciu o informacje przekazane przez powiatowych inspektorów gotowości cywilnej,

1. Wojewoda kieruje działaniami w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu przy pomocy wojewódzkiego centrum ratownictwa i reagowania kryzysowego, działającego w strukturze wojewódzkiego urzędu ratownictwa i zarządzania kryzysowego.

2. Wojewoda może określić inną jednostkę organizacyjną wojewódzkiej administracji zespolonej, w ramach której będzie działać wojewódzkie centrum ratownictwa i reagowania kryzysowego.

1. Starosta wykonuje zadania i kompetencje z zakresu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego przy pomocy powiatowego inspektora gotowości cywilnej.

2. Powiatowego inspektora gotowości cywilnej powołuje i odwołuje starosta.

3. Powiatowy inspektor gotowości cywilnej kieruje powiatowym inspektoratem gotowości cywilnej. Inspektorat jest komórką organizacyjną starostwa powiatowego.

3) przygotowywanie lokalnych szkoleń, treningów, ćwiczeń i innych form edukacji w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego,

5) analiza i ocena strat powstałych w czasie zagrożenia lub kryzysu na obszarze powiatu w oparciu o informacje przekazane przez gminnych inspektorów gotowości cywilnej,

1. W ramach powiatowej administracji zespolonej działa powiatowe centrum ratownictwa i reagowania kryzysowego, przy pomocy którego:

2. Działania, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b), prowadzi się w zintegrowanym układzie, posiadającym główne stanowisko dyspozytorskie i obejmującym wszystkie podstawowe służby ze względu na ich zadania w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego.

3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są wykonywane przy współpracy z powiatowym inspektorem gotowości cywilnej

3. Gminny inspektor gotowości cywilnej kieruje gminnym inspektoratem gotowości cywilnej, będącym komórką organizacyjną urzędu gminy, jeżeli statut gminy lub regulamin urzędu przewiduje taką komórkę.

2) współpraca z komórkami organizacyjnymi urzędu gminy właściwymi w sprawach ewidencji ludności i pojazdów oraz w prowadzeniu odpowiedniej ewidencji wymaganej dla potrzeb systemu gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego,

4) prowadzenie ćwiczeń i innych form edukacji w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego,

1. W strukturze administracji gminnej może działać gminne centrum ratownictwa i reagowania kryzysowego, przy pomocy którego:

1. W sytuacji wystąpienia zagrożenia lub kryzysu, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony życia i zdrowia obywateli lub mienia o wielkiej wartości, mogą zostać wprowadzone:

2. Przedmiotem świadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c) i d), nie mogą być dobra kultury ruchome i nieruchome wpisane do rejestru zabytków.

4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach właściwy organ w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego może zwolnić od obowiązków, o których mowa w ust. 1 pkt 2, również inne osoby.

1. Obowiązki świadczeń, o których mowa w art. 38 ust. 1 pkt 2, mogą zostać wprowadzone wyłącznie wówczas, gdy siły i środki pozostające w dyspozycji właściwego organu w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego są niewystarczające dla likwidacji zagrożenia lub kryzysu.

2. Ograniczenia i obowiązki świadczeń, o których mowa w art. 38 ust. 1, wprowadza się na czas oznaczony, niezbędny dla ochrony życia i zdrowia obywateli lub mienia o wielkiej wartości, nie dłuższy jednak niż 7 dni. W wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych przypadkach, wojewoda może przedłużyć ten okres na dalszy czas oznaczony. Łączny czas trwania ograniczeń lub obowiązków świadczeń nie może przekroczyć 30 dni. Do przedłużania okresu, na jaki wprowadzono ograniczenia lub obowiązki świadczeń, stosuje się przepisy art. 40-43.

3. Ograniczenia i obowiązki świadczeń, o których mowa w art. 38 ust. 1, stosuje się do osób fizycznych, zamieszkałych lub przebywających czasowo na obszarze, na którym wystąpiło zagrożenie lub kryzys, a także odpowiednio do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej mających siedzibę lub prowadzących działalność na tym obszarze.

4. Ograniczenia i obowiązki świadczeń, o których mowa w art. 38 ust. 1, mogą obowiązywać na całym obszarze jednostki zasadniczego podziału terytorialnego państwa lub jego części.

1. Ograniczenia i obowiązki świadczeń, o których mowa w art. 38 ust. 1, są wprowadzane przez właściwy organ w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego, kierujący działaniami w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu, z zastrzeżeniem ust. 2-4 i art. 41, aktem prawa miejscowego, wydawanym w formie rozporządzenia kryzysowego, obowiązującym przez określony czas z możliwością jego skrócenia lub przedłużenia.

2. Jeżeli działaniami w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu kieruje minister właściwy do spraw wewnętrznych, ograniczenia i obowiązki świadczeń wprowadza właściwy wojewoda.

5. Z chwilą wydania aktu prawa miejscowego przez organ, który przejął kierowanie działaniami w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu na podstawie art. 22, tracą moc akty prawa miejscowego wydane przez organy dotychczas kierujące działaniami w czasie trwania zagrożenia lub kryzysu, chyba że akt prawa miejscowego wydany przez organ, który przejął kierowanie działaniami, stanowi inaczej.

1. Wprowadzenie obowiązku świadczeń, o których mowa w art. 38 ust. 1 pkt 2, poprzedza się wezwaniem osób fizycznych zamieszkałych lub przebywających czasowo na obszarze, na którym wystąpiło zagrożenie lub kryzys, a także osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej mających siedzibę lub prowadzących działalność na tym obszarze, do dobrowolnego spełnienia tych świadczeń.

2. Obowiązek świadczeń może być wprowadzony, jeżeli mimo wezwania do dobrowolnego spełnienia świadczeń, liczba ochotników jest niewystarczająca dla likwidacji zagrożenia lub kryzysu.

1. Akty prawa miejscowego, o których mowa w art. 40 ust. 1, określają w szczególności:

2. Organ, który wydał akt prawa miejscowego, o którym mowa w art. 40 ust. 1, przekazuje go natychmiast właściwemu organowi nadzoru. Niezależnie od uprawnień przysługujących na podstawie odrębnych ustaw, organ nadzoru może wstrzymać wykonanie aktu, jeżeli stwierdzi, że został on wydany bez uzasadnienia lub z przekroczeniem granic upoważnienia do jego wydania. Równocześnie z wstrzymaniem wykonania zakwestionowanego aktu, jeżeli jest to niezbędne do zapobieżenia lub usunięcia zagrożenia albo do przeciwdziałania kryzysowi, organ nadzoru - o ile nie jest to minister właściwy do spraw wewnętrznych - wydaje rozporządzenie zastępcze, które obowiązuje do czasu zastąpienia go przez właściwy organ prawidłowym aktem prawa miejscowego, nie dłużej jednak niż 7 dni.

1. Ograniczenie, o którym mowa w art. 38 ust. 1 pkt 1 lit. c), i obowiązki świadczeń w stosunku do poszczególnych osób i jednostek, o których mowa w art. 39 ust. 3, są nakładane w drodze decyzji wydanej na podstawie aktu prawa miejscowego w związku z właściwym przepisem ustawy przez organ wskazany w tym akcie. W decyzji określa się okres obowiązywania ograniczenia lub obowiązku świadczeń.

2. Organem wyższego stopnia w sprawach decyzji, o których mowa w ust. 1, wydanych przez starostę i wójta, jest wojewoda.

1. Za wykonanie świadczenia osobistego, o którym mowa w art. 38 ust. 1 pkt 2 lit. a), b), e) i f), przysługuje zryczałtowane wynagrodzenie w wysokości 1/178 kwoty najniższego wynagrodzenia pracowników za pełny wymiar czasu pracy określonego przez ministra właściwego do spraw pracy na podstawie Kodeksu pracy, za każdą godzinę czasu wykonywania świadczeń.

1. Posiadacz przedmiotu świadczenia wezwany do wykonania świadczenia jest obowiązany oddać go do używania w stanie przydatnym do użytku wraz z dotyczącymi go dokumentami.

2. Biorący przedmiot świadczenia jest obowiązany używać go w sposób odpowiadający jego właściwościom i przeznaczeniu. Biorący ponosi zwykłe koszty i inne ciężary związane z utrzymaniem i eksploatacją przedmiotu świadczenia za okres, w którym posiadacz przedmiotu świadczenia nie mógł z niego korzystać, a poczynione przez biorącego wydatki lub nakłady na przedmiot świadczenia nie podlegają zwrotowi.

3. Biorący przedmiot świadczenia jest odpowiedzialny także za jego przypadkową utratę lub uszkodzenia oraz za szkody wynikłe z używania go w sposób sprzeczny z jego właściwościami i przeznaczeniem.

5. Biorący przedmiot świadczenia jest odpowiedzialny za szkody wynikłe z niezwrócenia go niezwłocznie po terminie określonym w decyzji, o której mowa w art. 43 ust. 1, oraz z tytułu napraw wykonywanych po tym terminie wskutek uszkodzeń powstałych w czasie używania go przez biorącego.

1. Osobie, która poniosła stratę majątkową powstałą w następstwie ograniczenia w korzystaniu z wolności i praw człowieka i obywatela w czasie zagrożenia lub kryzysu, zwanej dalej “poszkodowanym”, przysługuje roszczenie o odszkodowanie.

2. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje wyrównanie straty majątkowej, bez korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby strata nie powstała.

2. Odszkodowanie nie przysługuje, jeżeli strata majątkowa powstała wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą biorący nie ponosi odpowiedzialności.

1. W sprawie o odszkodowanie orzeka w drodze decyzji organ, który wprowadził ograniczenie w korzystaniu z wolności i praw człowieka i obywatela, w następstwie którego powstała szkoda.

2. Organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje decyzję w sprawie o odszkodowanie niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie trzech miesięcy od dnia wszczęcia postępowania.

1. Poszkodowany niezadowolony z decyzji w sprawie o odszkodowanie, w terminie 30 dni od dnia doręczenia tej decyzji, może wnieść powództwo do sądu powszechnego.

2. Wniesienie powództwa, o którym mowa w ust. 1, nie wstrzymuje wykonania decyzji.

1. Osobie, która podczas lub w związku z wykonywaniem świadczenia osobistego określonego w art. 38 ust. 1 pkt 2, lit. a), b), e) i f), doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia przysługuje roszczenie o odszkodowanie, o którym mowa w art. 444 Kodeksu cywilnego.

2. W razie śmierci osoby, na którą nałożono obowiązek świadczenia osobistego, podczas lub w związku z wykonywaniem tego świadczenia, stosuje się odpowiednio przepisy art. 446 Kodeksu cywilnego.

1. Tworzy się gminny fundusz kryzysowy, zwany dalej “gminnym funduszem”, powiatowy fundusz kryzysowy, zwany dalej “powiatowym funduszem” oraz wojewódzki fundusz kryzysowy, zwany dalej “wojewódzkim funduszem”.

2. Środki gminnych, powiatowych i wojewódzkich funduszy przeznaczone są na finansowanie wydatków związanych z reagowaniem w czasie kryzysu i usuwaniem jego skutków.

1. Środki gminnych, powiatowych i wojewódzkich funduszy gromadzone są na wyodrębnionym rachunku bankowym.

1. Przychodami gminnego funduszu są:

3. Środki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przekazywane są z budżetu gminy w dwóch równych ratach w terminach do 30 czerwca i 31 grudnia roku budżetowego i stanowią wydatki budżetu danego roku

2. Jeżeli wysokość zgromadzonych środków z tytułu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przekroczy 1% planowanych w budżecie powiatu wydatków bieżących, rada powiatu może, w drodze uchwały, zadecydować o nieprzekazywaniu środków na ten fundusz.

3. Środki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przekazywane są z budżetu powiatu w dwóch równych ratach w terminach do 30 czerwca i 31 grudnia roku budżetowego i stanowią wydatek budżetu danego roku.

2. Jeżeli wysokość zgromadzonych środków z tytułu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, przekroczy 1% planowanych w budżecie województwa wydatków bieżących, sejmik województwa może, w drodze uchwały, zadecydować o nieprzekazywaniu środków na ten fundusz.

3. Środki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przekazywane są z budżetu województwa w dwóch równych ratach w terminach do 30 czerwca i 31 grudnia roku budżetowego i stanowią wydatek budżetu danego roku.

1. W przypadku wystąpienia zagrożenia lub kryzysu zarząd jednostki samorządu terytorialnego podejmuje decyzję o uruchomieniu środków funduszu kryzysowego.

2. Środkami gminnego, powiatowego oraz wojewódzkiego funduszu dysponują odpowiednio wójt, starosta lub marszałek województwa.

1. Jeżeli suma wydatków związanych z reagowaniem na zagrożenie lub kryzys w gminie przekroczy wysokość 75% środków zgromadzonych na rachunku gminnego funduszu, wójt może wystąpić z wnioskiem o pomoc rzeczową lub finansową z budżetu powiatu, w skład którego wchodzi ta gmina.

2. Starosta niezwłocznie udziela pomocy ze środków powiatowego funduszu, jeżeli z informacji zawartych we wniosku wynika poniesienie przez gminę wydatków ponad sumę, o której mowa w ust. 1.

3. Pomoc, o której mowa w ust. 1, jest udzielana w formie dotacji celowej, na podstawie porozumienia zawartego między tymi jednostkami samorządu terytorialnego.

4. Do rozliczenia dotacji, o których mowa w ust. 1, mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014, z 1999 r. Nr 38, poz. 360, Nr 49, poz. 485, Nr 70, poz. 778 i Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 6 poz. 69, Nr 12, poz. 136. Nr 48, poz. 550, Nr 95, poz. 1041, Nr 119, poz. 1251 i Nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. Nr 45, poz. 497 i Nr 46, poz. 499).

1. Jeżeli suma wydatków związanych z reagowaniem na zagrożenie lub kryzys w powiecie przekroczy wysokość 75% środków zgromadzonych na rachunku powiatowego funduszu, starosta może wystąpić z wnioskiem o pomoc rzeczową lub finansową z budżetu województwa, w skład którego wchodzi ten powiat.

2. Marszałek województwa niezwłocznie udziela pomocy ze środków wojewódzkiego funduszu, jeżeli z informacji zawartych we wniosku wynika poniesienie przez powiat wydatków ponad sumę, o której mowa w ust. 1.

3. Pomoc, o której mowa w ust. 1, jest udzielana w formie dotacji celowej, na podstawie porozumienia zawartego między tymi jednostkami samorządu terytorialnego.

4. Do rozliczenia dotacji, o których mowa w ust. 1, mają zastosowanie przepisy ustawy o finansach publicznych.

1. Każdego roku w budżecie państwa tworzy się rezerwę celową w wysokości 0,2% planowanych wydatków bieżących, z przeznaczeniem na realizację zadań, o których mowa w niniejszej ustawie, w szczególności na dofinansowanie zadań, wykonywanych przez województwo w przypadku, gdy suma wydatków związanych z reagowaniem na zagrożenie lub kryzys w województwie przekroczy wysokość 75% środków zgromadzonych na rachunku wojewódzkiego funduszu.

2. Środki z rezerwy, o której mowa w ust. 1, mogą być również przeznaczone na pożyczki dla jednostek samorządu terytorialnego, w przypadku wystąpienia stanów zagrożenia lub kryzysu.

3. Warunki udzielenia pożyczki, ze szczególnym uwzględnieniem stopnia stanu zagrożenia lub kryzysu, określa umowa zawarta między właściwym dysponentem budżetu państwa a zarządem jednostki samorządu terytorialnego.

2. Kto naruszając wprowadzone ograniczenia w ruchu drogowym, kolejowym i lotniczym, a także w żegludze śródlądowej i przybrzeżnej - na wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym, utrudnia lub uniemożliwia prowadzenie działań ratowniczych

3. Rozpoznawanie spraw o wykroczenia określone w ust. 1 i 2 następuje w trybie przepisów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

4. Jeżeli sprawca wykroczenia został ujęty na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem i niezwłocznie doprowadzony na rozprawę, rozpoznanie sprawy następuje w trybie przepisów o postępowaniu przyspieszonym.

1. Niewykonane w całości lub w części do ostatniego dnia obowiązywania aktów prawa miejscowego, ustanawiających ograniczenia w korzystaniu z wolności i praw człowieka i obywatela lub obowiązki świadczeń osobistych i rzeczowych, kary za wykroczenia wymierzone na podstawie przepisów niniejszej ustawy podlegają wykonaniu.

2. Postępowania w sprawach o wykroczenia określone w niniejszej ustawie, wszczęte i niezakończone orzeczeniem kończącym postępowanie do dnia utraty mocy obowiązującej przez akty prawa miejscowego ustanawiające ograniczenia w korzystaniu z wolności i praw człowieka i obywatela, prowadzi się na podstawie przepisów niniejszej ustawy, a wymierzone kary podlegają wykonaniu.

1) w art. 4 w ust. 2 skreśla się wyrazy “służby w obronie cywilnej, odbywania przysposobienia obronnego, uczestniczenia w samoobronie ludności,”;

2) w art. 6 w ust. 2 w pkt 5 po wyrazach “Sił Zbrojnych” skreśla się przecinek oraz wyrazy “obrony cywilnej”;

4) w art. 19 po wyrazach “przez niego upoważnione” przecinek zastępuje się kropką oraz skreśla się wyrazy “oraz postulaty dotyczące potrzeb obrony cywilnej, przekazywane przez Szefa Obrony Cywilnej Kraju lub terenowe organy obrony cywilnej.”;

6) w art. 53 w ust. 2 w pkt 2 skreśla się wyrazy “szkolenia poborowych w obronie cywilnej albo”;

8) w art. 57 po wyrazach “do zasadniczej służby” skreśla się wyrazy “i szkolenia poborowych w obronie cywilnej”, a po wyrazach “i służby okresowej” skreśla się przecinek oraz wyrazy “jak również do odbycia ćwiczeń w obronie cywilnej”;

12) w art. 188 w ust. 1 po wyrazach “w art. 187 ust. 3 i 4” skreśla się wyrazy “albo organom obrony cywilnej”;

13) w art. 189 w ust. 1 po wyrazach “zasadniczej służby wojskowej” skreśla się przecinek oraz wyrazy “zasadniczej służby w obronie cywilnej”;

14) w art. 190 w ust. 1 po wyrazach “zasadniczej służby wojskowej” skreśla się przecinek oraz wyrazy “zasadniczej służby w obronie cywilnej”;

17) w art. 208 w ust. 2 po wyrazach “Sił Zbrojnych” skreśla się przecinek oraz wyrazy “jednostek organizacyjnych obrony cywilnej”, a po wyrazach “obrony Państwa” skreśla się wyrazy “a także zwalczania klęsk żywiołowych, nadzwyczajnych zagrożeń środowiska i likwidacji ich skutków”;

19) w art. 210 w ust. 1 po wyrazach “komendanta uzupełnień” skreśla się wyrazy “lub właściwego organu obrony cywilnej”;

20) w art. 211 w ust. 1 skreśla się wyrazy “lub właściwego organu obrony cywilnej”;

23) w art. 217 w ust. 1 po wyrazach “Siły Zbrojne” skreśla się przecinek oraz wyrazy “jednostki organizacyjne obrony cywilnej”;

26) w art. 236 skreśla się wyrazy “lub ćwiczeń w obronie cywilnej”;

29) w art. 247 w ust. 1 po wyrazach “służby wojskowej” skreśla się przecinek oraz wyrazy “służby w obronie cywilnej”.

4) w art. 73 w ust. 1 po wyrazach “(prezydent miasta)” dodaje się wyrazy “i starosta”;

6) skreśla się art. 75;

7) w art. 76 w ust. 1 wyrazy “wójt, burmistrz (prezydent miasta)” zastępuje się wyrazami “organ kierujący działaniami w czasie trwania powodzi lub zagrożenia nią zgodnie z art. 21 ustawy o gotowości cywilnej i zarządzaniu kryzysowym”.

5) w art. 4 w ust. 3, w art. 5 w ust. 2, w art. 6 w ust. 2, w art. 7 w ust. 2, w art. 13 w ust. 1 i 2, w art. 22 w ust. 2, w art. 23 w ust. 3 i w art. 39 w ust. 2 wyrazy “Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji” zastępuje się wyrazami “Minister właściwy do spraw wewnętrznych”;

9) tytuł rozdziału 3 otrzymuje brzmienie:

14) w art. 16a w ust. 1 i 2, w art. 22 w ust. 2, w art. 23 w ust. 1 i 3, w art. 24 w ust. 1, w art. 26 w ust. 1 i 2, w art. 27 w pkt 2, w art. 27a, w art. 29 w zdaniu wstępnym i w pkt 4, w art. 32 w ust. 1, w art. 33 w ust. 1 i 2, w art. 35 w ust. 2 występujące w różnych przypadkach wyrazy “jednostki ochrony przeciwpożarowej” zastępuje się użytymi w odpowiednich przypadkach wyrazami “jednostki ratownictwa i ochrony przeciwpożarowej”;

15) w art. 18 wyrazy “Komendanta Wojewódzkiego” zastępuje się wyrazami “komendanta powiatowego”;

21) w art. 28 w ust. 7 wyrazy “Minister Zdrowia i Opieki Społecznej” zastępuje się wyrazami “Minister właściwy do spraw zdrowia” oraz wyrazy “Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji” zastępuje się wyrazami “ministrem właściwym do spraw wewnętrznych”;

22) w art. 29 w pkt 4 oraz w art. 34 w ust. 2 wyrazy “Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji” zastępuje się wyrazami “ministra właściwego do spraw wewnętrznych”;

12) w art. 17a w ust. 2 skreśla się wyrazy “na wniosek komendanta wojewódzkiego”;

22) w art. 37a, w art. 37d w ust. 1, w art. 43 w ust. 4, w art. 63 w ust. 1, w art. 103 w ust. 2 i 3, w art. 104 w ust. 4 w zdaniu wstępnym oraz w pkt 1 skreśla się wyrazy “Państwowej Straży Pożarnej”;

23) w art. 49 w ust. 1 skreśla się wyrazy “jednostkach organizacyjnych”, a wyrazy “ochrony przeciwpożarowej” zastępuje się wyrazami “ratownictwa i ochrony przeciwpożarowej”;

“4) będącego skutkiem uruchomienia zarządzania kryzysowego przewidzianego w ustawie z dnia 26 lipca 2001 r. o gotowości cywilnej i zarządzaniu kryzysowym (Dz.U. Nr..., poz... ).”.

“12) realizacji zadań w zakresie gotowości cywilnej i zarządzania kryzysowego.”.

b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

“12) wydatki związane z reagowaniem w czasie kryzysu i usuwaniem jego skutków.”.

1. Dotychczasowa Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej, z dniem wejścia w życie ustawy staje się Krajowym Urzędem Ratownictwa i Zarządzania Kryzysowego , a dotychczasowe komendy wojewódzkie Państwowej Straży Pożarnej - wojewódzkimi urzędami ratownictwa i zarządzania kryzysowego.

2. Pracownicy i funkcjonariusze zatrudnieni w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w ust. 1, zachowują dotychczasowe stanowiska i warunki wynagradzania.

1. Pracownicy Biura do Spraw Usuwania Skutków Powodzi w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dniem 1 stycznia 2002 r. stają się pracownikami Krajowego Urzędu Ratownictwa i Zarządzania Kryzysowego, jeżeli w terminie 1 miesiąca od dnia przedstawienia propozycji zatrudnienia przez Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, zaakceptują zaproponowane im warunki.

2. Pracownicy urzędów wojewódzkich zapewniający do dnia wejścia w życie ustawy wykonywanie zadań i kompetencji, o których mowa w art. 14 i art. 27, z dniem 1 stycznia 2002 r. stają się odpowiednio pracownikami samorządowymi bądź pracownikami wojewódzkiego urzędu ratownictwa i zarządzania kryzysowego, jeżeli w terminie 1 miesiąca od dnia przedstawienia propozycji zatrudnienia przez starostę bądź komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, zaakceptują zaproponowane im warunki.

3. Propozycje zatrudnienia pracowników, o których mowa w ust. 1, przedstawia Komendat Główny Państwowej Straży Pożarnej, a pracowników, o których mowa w ust. 2, przedstawia starosta lub komendant wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej na podstawie informacji przekazanych w formie pisemnej przez wojewodę, w terminie do dnia 30 września 2001 r.

4. Propozycje zatrudnienia przedstawiane pracownikom, o których mowa w ust. 1 i 2, gwarantują zachowanie co najmniej dotychczasowego wynagrodzenia i równorzędnego stanowiska, z uwzględnieniem dotychczasowego doświadczenia i przygotowania zawodowego.

5. Do pracowników, o których mowa w ust. 1 i 2, którzy w terminie 1 miesiąca od dnia przedstawienia im propozycji zatrudnienia nie zaakceptowali proponowanych im warunków pracy i płacy stosuje się odpowiednio art. 23¹ § 1 Kodeksu pracy, z tym że rozwiązanie stosunku pracy następuje z dniem 31 grudnia 2001 r. Przepisy art. 13¹ ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. z 1982 r. Nr 31, poz. 214, z 1984 r. Nr 35, poz. 187, z 1988 r. Nr 19, poz. 132, z 1989 r. Nr 4, poz. 24 i Nr 34, poz. 178 i 182, z 1990 r. Nr 20, poz. 121, z 1991 r. Nr 55, poz. 234, Nr 88, poz. 400 i Nr 95, poz. 425, z 1992 r. Nr 54, poz. 254 i Nr 90, poz. 451, z 1994 r. Nr 136, poz. 704, z 1995 r. Nr 132, poz. 640, z 1996 r. Nr 89, poz. 402 i Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 98, poz. 604, Nr 133, poz. 882 i 883 i Nr 141, poz. 943, z 1998 r. Nr 131, poz. 860, Nr 155, poz. 1016 i Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 49, poz. 483 i Nr 70, poz. 778 oraz z 2000 r. Nr 6, poz. 69, Nr 66, poz. 787 i Nr 109, poz. 1165) oraz art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483, Nr 70, poz. 778 i Nr 110, poz. 1255) stosuje się odpowiednio.

2. Zarząd nad obiektami, niespełniającymi wymogów określonych rozporządzeniem, o którym mowa w ust. 1, przechodzi na dotychczasowych właścicieli budowli ochronnych.

1. Do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie oraz przepisów wykonawczych przewidzianych na podstawie upoważnień ustawowych zmienionych niniejszą ustawą, w tym przeniesionych do innej ustawy, zachowują moc dotychczasowe przepisy wykonawcze, w tym wydane na podstawie ustaw, o których mowa w art. 70, art. 71, art. 75 i art. 76, o ile nie są z nią sprzeczne, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.