Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 17 lutego 2000 r. ustawy o umowach międzynarodowych, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

1. w art. 15 w ust. 3 wyrazy "po zawiadomieniu" zastępuje się wyrazami "po upływie 30 dni od dnia zawiadomienia";
2. w art. 15 skreśla się ust. 4;
3. w art. 25 w ust. 3 wyrazy "wniosku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1" zastępuje się wyrazami "wniosku dotyczącego umowy, o której mowa w ust. 2";
4. art. 26 otrzymuje brzmienie:

W przypadku pierwszej z nich, do ust. 3, Senat postanowił określić w ustawie termin, po upływie którego nastąpi przedłożenie Prezydentowi do ratyfikacji umowy międzynarodowej nie wymagającej zgody wyrażonej w ustawie. Senat, dokonując tej zmiany, miał na względzie przyjęty przez Sejm w ust. trzydziestodniowy termin do wyrażenia opinii przez Izbę. W konsekwencji Senat postanowił, że przedłożenie Prezydentowi do ratyfikacji umowy międzynarodowej nie wymagającej zgody parlamentu, następować będzie po upływie 30 dni od dnia zawiadomienia Sejmu o zamiarze przedłożenia, a nie bezpośrednio po zawiadomieniu, jak wynika z brzmienia przepisu.

Drugą poprawką do art. 15 jest poprawka skreślająca ust. 4 w art. 15. Sejm, uchwalając przedmiotową ustawę, wprowadził do niej powołany przepis art. 15 ust. 4 odwołujący się w swojej treści do art. 89 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który wprowadza dla Prezesa Rady Ministrów obowiązek zawiadamiania Sejmu o zamiarze przedłożenia Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej do ratyfikacji umowy międzynarodowej, której ratyfikacja nie wymaga upoważnienia wyrażonego w ustawie. Art. 15 ust. 4 zawiera uprawnienie Sejmu do kwestionowania wybranego trybu ratyfikacji umowy międzynarodowej w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia Izby o przedłożeniu Prezydentowi tej umowy do ratyfikacji. Skutkiem zakwestionowania przez Sejm wybranego przez Radę Ministrów trybu ratyfikacji może być opóźnienie ratyfikacji umowy międzynarodowej, gdyż Rada Ministrów zajmuje ponowne stanowisko w przedmiotowej sprawie. Z przepisu nie wynika konieczność zmiany stanowiska przez Radę Ministrów w konsekwencji wydania negatywnej opinii przez Sejmu. Zdaniem Senatu, takie rozwiązanie nie pozostaje bez wpływu na konstytucyjny podział i równowagę władzy (art. 10 Konstytucji) między władzą ustawodawczą a wykonawczą, bowiem wola decydująca w omawianej kwestii należy do Rady Ministrów, podczas gdy powinna należeć do Sejmu. Poza tym Konstytucja stanowi, że podmiotem uprawnionym do ratyfikacji umów międzynarodowych jest Prezydent RP, który może nie ratyfikować umowy kierując się przesłanką wymienioną w art. 15 ust. 4.