U C H W A Ł A

SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z dnia 5 lipca 2002 r.

w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt

Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 6 czerwca 2002 r. ustawy o zmianie ustawy o ochronie zwierząt, odrzuca tę ustawę.

MARSZAŁEK SENATU

Longin PASTUSIAK

UZASADNIENIE

Odrzucona przez Senat nowelizacja ustawy o ochronie zwierząt już w trakcie prac legislacyjnych w Sejmie oraz po przekazaniu jej Senatowi wzbudzała szerokie zainteresowanie społeczeństwa i organizacji, których statutowym celem jest ochrona zwierząt.

Zdaniem Senatu, u podstaw tego zainteresowania, leżała potrzeba zmian w obowiązującej od 1997 r. ustawie, wykraczających poza cel zamierzony w inicjatywie rządowej, tj. harmonizacji przepisów o ochronie zwierząt z prawem Unii Europejskiej.

Rozwiązania przyjęte przez Sejm wzbudziły powszechne emocje. Najwięcej kontrowersji i sprzeciwu budził, nieprzemyślany i niedopracowany, zdaniem Senatu, przepis art. 33a ust. 3, dający podstawę do niekontrolowanego zwalczania na terenach obwodów łowieckich zdziczałych psów i kotów.

Senat jest przekonany o konieczności rozwiązania narastającego problemu dotyczącego bezpańskich albo wałęsających się z winy właściciela zwierząt. Zdaje sobie sprawę z zagrożeń, jakie problem ten niesie dla środowiska i ludzi. Dostrzega też potrzebę uregulowania tej sprawy na terenach poza obszarami obwodów łowieckich. Nie mógł jednak pozostać obojętny wobec przepisu, który jego zdaniem, rozmija się z ratio legis całej ustawy i wzbudza sprzeciw nie tylko środowisk statutowo zajmujących się ochroną zwierząt ale każdego człowieka o elementarnym poczuciu dobra wobec ludzi i otaczającej przyrody. Przeciwstawienie się przyjętemu rozwiązaniu uzasadnione jest również z uwagi na zagrożenia, jakie z powodu braku ustawowych i instytucjonalnych ograniczeń niesie ono w sferze bezpieczeństwa ludzi i ochrony prawa własności.

W toku prac legislacyjnych nad ustawą Senat wypracował kilka propozycji rozwiązań tej sprawy, nie była ona jednak jedynym problemem, który legł u podstaw zajętego stanowiska.

Ważka, ze względu na kształt całej ustawy i jej wewnętrzną spójność, była definicja pojęcia doświadczenia na zwierzęciu. Sejm dokonał daleko idącej zmiany w tym zakresie, co pociąga za sobą konieczność głębokiej analizy dużej części obowiązujących, ustawowych regulacji oraz konieczność daleko idących zmian merytorycznych, szczególnie w kontekście wzajemnych relacji doświadczeń i testów na zwierzętach.

Tak ważnych problemów nie można, zdaniem Senatu, rozwiązać w toku jego części procesu legislacyjnego, tym bardziej, że rozstrzyganie spraw generalnych dla całego aktu prawnego nie było przedmiotem prac w Sejmie.

W toku prac nad nowelizacją przygotowano 98 poprawek, Senat uznał jednak, że cel, jakim jest tworzenie dobrego prawa, uzasadnia odrzucenie, a nie poprawienie ustawy.

Senat jest przekonany, że konieczność zmian dostosowawczych wynikających z zobowiązań integracyjnych z Unią Europejską można połączyć ze społeczną potrzebą zmiany obowiązujących przepisów. Starannie przemyślany projekt rządowy, po przeanalizowaniu uzyskanych opinii reprezentacji społecznych, Rząd może bowiem przedłożyć Parlamentowi w trybie projektu pilnego.

Przedstawione względy legły u podstaw stanowiska Senatu zajętego na posiedzeniu w dniu 5 lipca o odrzuceniu nowelizacji ustawy o ochronie zwierząt.