2 kwietnia 2003 r.

Na podstawie art. 84 ust. 1 Regulaminu Senatu, my niżej podpisani senatorowie wnosimy projekt uchwały w sprawie wycofania wojsk polskich z Iraku.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej oświadcza, że Rzeczpospolita Polska nie zawarła, ani nie ratyfikowała umowy o utworzeniu "koalicji międzynarodowej", o której mowa w postanowieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2003 r., która miałaby zobowiązywać polskie władze do użycia Polskiego Kontyngentu Wojskowego w działaniach wojennych na terenie Republiki Iraku i innych wymienionych państw.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej żąda natychmiastowego uchylenia wydanego przez Prezydenta RP postanowienia z dnia 17 marca 2003 r., jako naruszającego art. 117 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, art. 5 Traktatu NATO oraz art. 2 Karty ONZ.

Decyzja o wysłaniu wojsk polskich bez upoważnienia mandatu ONZ usytuowała Polskę w gronie napastników w rozumieniu art. 2 pkt. 2 i 5 oraz art. 3 Konwencji o określeniu napaści, podpisanej w Londynie dnia 3 lipca 1933 r. Bezwarunkowe i bezmyślne poparcie najazdu na Irak naraża obywateli Rzeczypospolitej na utratę zdrowia i życia, powoduje zagrożenie jej stabilizacji zewnętrznej i wewnętrznej, jest złamaniem praw a państwo polskie stawia w szeregu tych popleczników, dla których jedyną wartością jest jak najszybsze zaspokojenie swoich nie zawsze uzasadnionych żądań metodą siłowych rozwiązań.

Prezydent Aleksander Kwaśniewski odrzucił również propozycję Przewodniczącego Samoobrony RP Pana Andrzeja Leppera, który proponował pokojowe rozwiązanie konfliktu w swoim liście oraz w projekcie rezolucji w sprawie wezwania Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej do oficjalnego przedłożenia Organizacji Narodów Zjednoczonych pokojowej inicjatywy Andrzeja Leppera, dotyczącej wprowadzenia Międzynarodowych Sił Pokojowych ONZ do Iraku (druk nr 1314).

Użyta argumentacja jest ze wszech miar błędna. Postanowienia Art. 117 Konstytucji mówią o możliwości użycia sił zbrojnych poza granicami Rzeczypospolitej wyłącznie w przypadku istnienia stosownej umowy międzynarodowej lub ustawy. Art. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa zakłada istnienie odrębnego sojuszu i w efekcie państw sojuszniczych.

Argumentacja użyta przez Prezydenta w postanowieniu z dnia 17 marca 2003 r. jest niezgodna z prawem polskim oraz z zawartymi umowami międzynarodowymi. Nie istnieje bowiem żadna w sensie prawnym "koalicja międzynarodowa", o jakiej wspomina "Postanowienie Prezydenta RP", ani umowa sojusznicza sankcjonująca działanie Polski przeciwko Republice Iraku. Przywołanie w Postanowieniu Prezydenta RP "koalicji międzynarodowej" sugeruje zawarcie jakiegoś paktu, tudzież sojuszu, o którym nie został poinformowany Sejm i w dodatku, na którego ratyfikację Sejm nie wyraził zgody. Ponieważ Prezydent RP w swoim Postanowieniu użył słów "koalicja międzynarodowa" w sensie prawnym i jeżeli nie będzie w stanie udowodnić prawnego bytu użytego stwierdzenia, to Samoobrona RP złoży wniosek o postawienie Prezydenta RP przed Trybunałem Stanu.

Art. 5 Traktatu NATO dotyczy obowiązku udzielenia pomocy w przypadkach zbrojnej napaści na jedną lub więcej stron tego Traktatu w Europie, lub Ameryce Północnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego. W przypadku wojny z Irakiem żadna z tych przesłanek nie obowiązuje, gdyż działanie Stanów Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii i Polski jest co prawda działaniem członków NATO, ale nie mającym usankcjonowania prawnego ze strony samej organizacji Paktu Północnoatlantyckiego, zwłaszcza, że nie jest to działanie obronne lecz agresywne.

Art. 2 Karty ONZ wprowadził całkowity zakaz użycia siły w stosunkach międzynarodowych z wyjątkiem prawa do samoobrony lub z upoważnienia Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Rezolucja 1441, chociaż zawiera ostrzeżenie dla Iraku przed odmową współpracy z ONZ, nie zawiera konkretnych uregulowań prawnych, dotyczących określenia pochodzenia wojsk interwencyjnych, ich liczebności, celów działania, czasu rozpoczęcia i zakończenia operacji, składu jednostek mających działać z mandatu ONZ. Rezolucja ta też nie zawiera wyraźnego upoważnienia, co do użycia siły przeciwko Irakowi, jak to miało miejsce w przypadku rezolucji 678 Rady Bezpieczeństwa, dotyczącej zezwolenia do użycia siły przez koalicję antyiracką w celu usunięcia wojsk irackich z Kuwejtu w 1991 r. Powoływanie się na chęć wyegzekwowania realizacji od Republiki Iraku rezolucji 1441 metodą siłową jest niczym więcej, jak tylko nadużyciem ze strony Prezydenta RP.

W świetle powyższego decyzja Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego jest sprzeczna z prawem polskim oraz nie wynika z żadnych zobowiązań sojuszniczych, na które w swoim postanowieniu powołał się Prezydent. Ponadto ukazuje, że w obecnej ciężkiej sytuacji społeczno-ekonomicznej Prezydent ignoruje społeczeństwo polskie i wskazuje, że bardziej interesuje go wątpliwy sukces wojenny, aniżeli bieżąca sytuacja kraju.