Eminencjo,

Koniec wieku nasuwa myśl o potrzebie dokonania bilansu odchodzącego stulecia, a sprzężony z końcem tysiąclecia skłania do spojrzenia na całe tysiąclecie dziejów ludzkości. Jak zmieniliśmy oblicze świata i co wnieśliśmy do jego historii? Jaką część dziedzictwa poprzednich wieków odrzuciliśmy, a jaką ochroniliśmy i teraz przenosimy w przyszłe tysiąclecie? Jaka cywilizacja jest naszym wytworem, co zaliczymy do jej sukcesów, a co do klęsk? Jacy w tworzonym przez nas świecie byliśmy i jaki zgotowaliśmy los człowiekowi? Co jest naszą winą, a na co nie mogliśmy mieć wpływu? Pytań jest wiele, a poszukiwanie na nie odpowiedzi prowadzi do konieczności przeprowadzenia rachunku sumienia w wymiarze indywidualnym, narodowym, społecznym. Trzeba zacząć od sprawy najważniejszej - człowieka. Bo to człowiek, jego godność i wynikające z niej prawa bez wątpienia stały się najpoważniejszym przesłaniem naszego wieku. Uznanie człowieka za wartość - każdego i całego człowieka, w prawdzie jego bytu osobowego i ludzkiego losu było dziełem wielu pokoleń. Ten proces w XX wieku postępował dalej, choć szczególnie w tym wieku był złożony, ulegał regresom i zahamowaniom przez okrutne wojny, eksterminację całych narodów, systemy totalitarne - nazizm czy komunizm stalinowski, który zabił ponad 60 milionów osób, ludobójstwo, terroryzm, spiralę zamachów na życie, przemoc i poniżenie, jakich człowiek doznawał.

Można więc stwierdzić, że uznanie wartości i godności człowieka jest największym dokonaniem tysiąclecia, a w szczególności naszego wieku. Jeżeli jednak rozwój ludzkości w historii jej mijającego tysiąclecia i ostatniego stulecia zmierzał ku upodmiotowieniu i waloryzowaniu człowieka, to jednak nie można nie dostrzec, że z równą siłą starano się tę wartość niszczyć. Zjawisko to stało się widoczne z ostrością pod koniec naszego wieku. Uderzono z pełnym rozmysłem i całą siłą właśnie w człowieka. Zamachy na wartość człowieka objawiły się zwłaszcza pod postacią zamachów na jego prawo do życia. To prawo - dopiero co w XX w. uznane przez społeczność międzynarodową za przyrodzone i fundamentalne prawo człowieka - za pierwsze i najważniejsze wśród wszystkich praw człowieka, to prawo - tak jak w naszym wieku zostało pięknie wysłowione, tak i szybko zostało zaatakowane. Stało się ono przedmiotem ataków najpoważniejszych na przestrzeni całej historii ludzkości; ataków przybierających charakter globalny. Zda się więc, że życie przestało być widziane jako święte, nienaruszalne, a systemy polityczne końca XX wieku i końca tysiąclecia starają się zeń uczynić wartość względną. Przedstawiciele Narodu zasiadający w ciałach ustawodawczych w głosowaniu decydują o pozbawieniu prawa do życia określonych grup ludzi; legalizują zabijanie dzieci poczętych jeszcze nie narodzonych, czy legalizują eutanazję. Ale zamachy te przejawiają się także w manipulacjach procesami życia człowieka, w badaniach prowadzonych wbrew normom moralnym, nakazującym bezwzględny szacunek wobec każdej istoty ludzkiej. Jaką więc kulturę wytworzyliśmy - kulturę życia czy paradoksalnie - kulturę śmierci?

Konferencja, którą mam zaszczyt otworzyć, ma charakter narodowego rachunku sumienia składanego u progu nowego tysiąclecia. Wskazuje ona, jak Polska wpisała się w wielką batalię obrony życia ludzkiego. Przedstawi, co uczyniono w Polsce, by każda ludzka istota była prawnie chroniona w swoim przyrodzonym prawie - prawie do życia. I czego nie uczyniono, a co uczynić należało. Pokaże nam też drogę, którą należy nieść chrześcijańskie orędzie o życiu w przyszłe tysiąclecie. Szacunek dla życia stanowi najpewniejszą gwarancję wszystkich wartości cennych dla świata. Wagę zadania podkreślić ma zwołanie konferencji w dniu 25 marca, a więc w dniu Świętości Życia. To Jan Paweł II zaproponował, by w każdym kraju obchodzono Dzień Życia. Powiedział "Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony (...) Jego podstawowym aktem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i w społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i w każdej kondycji (Ewangelium Vitae, 85).

Serdecznie witam na konferencji wszystkich zaproszonych gości i jej uczestników. Szczególne słowa powitania i podziękowania kieruję zwłaszcza do Jego Eminencji ks. Kardynała Alfonso Lopez Trujillo - Przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Rodziny. Dziękuję za przybycie z Rzymu i za tę piękną gotowość służby życiu w każdym czasie, miejscu i okolicznościach na kuli ziemskiej. Niezłomność, wierność i konsekwencja głoszenia przez ks. Kardynała Ewangelii Życia jest dla nas wskazaniem, jak własnym życiem służyć życiu.

Ile to już lat minęło, gdy do tej sali, wówczas jako wicemarszałek Senatu, zaprosiłam polskich obrońców życia, by zainspirować ich do wspólnego organizacyjnie działania w obronie życia. Plonem tamtej konferencji z 1992 r. było powstanie Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia. Dzisiaj mogę powiedzieć - była to dobra sprawa, skoro przyniosła tyle dobra czynionego w jedności. Serdecznie witam Przedstawicieli Ruchów Obrony Życia.

Zebrani na Konferencji "O nową kulturę życia. Obrona życia w Polsce - bilans dokonań u progu trzeciego tysiąclecia" odbywającej się w Dniu Świętości Życia 25 marca 1999 r. w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej pod patronatem Marszałka Senatu, kierujemy do Ciebie Ojcze Święty podziękowanie za trud Twojej wielkiej misji obrony życia. Jesteś, Ojcze Święty Papieżem Życia od pierwszych dni Twojego posługiwania na Stolicy Piotrowej. Bez Twojej, Ojcze Święty niezłomnej służby życiu, bez Twojego nauczania, bez orędzia nadziei zawartego w Evangelium Vitae, bez Twojego wezwania by strzec życia, bronić i miłować życie, świat końca XX w. nie byłby zdolny życia chronić.

Konferencja, która obywa się w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej w przeddzień Twojej, Ojcze Święty, pielgrzymki do Polski ma wymiar narodowego rachunku sumienia u progu trzeciego tysiąclecia. Mimo, iż w Polsce obrońcy życia wiele już zdziałali, ciągle życie nie jest w pełni chronione.

Twój Ojcze Święty apel skierowany z Kalisza do obrońców życia jest naszym programem na przyszłe tysiąclecie. Wezwałeś nas: "Brońcie dalej życia. Jest to wasz wielki wkład w budowanie cywilizacji miłości. Niech szeregi obrońców życia wciąż rosną. Nie traćcie otuchy. To jest wielkie posłannictwo i misja, jakie Opatrzność wam powierzyła".