Warszawa 1999-04-14

W nawiązaniu do przesłanego przy piśmie Nr AG/043/82/99/IV z dnia 10 marca 1999 r. oświadczenia złożonego przez Panią Senator Dorotę Kempkę podczas 31 posiedzenia Senatu RP w dniu 4 marca 1999 r, dotyczącego finansowania instytucji kultury, prowadzących gospodarkę finansową na zasadach określonych dla zakładów budżetowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

- tzw. "instytucje upowszechniania kultury" (muzea, biblioteki, domy i ośrodki kultury, itd.) prowadzące, w myśl art. 32 tej ustawy, gospodarkę finansową na zasadach określonych dla zakładów budżetowych.

Zgodnie z ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej instytucje kultury prowadzące gospodarkę na zasadach określonych dla zakładów budżetowych, pokrywają koszty działalności i zobowiązania z uzyskanych przychodów. Przychodami tych instytucji są m.in. wpływy z prowadzonej działalności, dotacje z budżetu (państwa lub samorządów), środki otrzymywane od osób fizycznych i prawnych oraz przychody z innych źródeł. Wysokość rocznej dotacji na działalność instytucji kultury ustala organizator.

W świetle ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej należy uznać, że instytucje kultury nie są wprost zakładami budżetowymi w rozumieniu postanowień art. 19 ustawy o finansach publicznych. Jednakże ponieważ prowadzą one gospodarkę na zasadach określonych dla zakładów budżetowych, a zasady te zapisane są w ustawie o finansach publicznych, oznacza to konieczność uwzględnienia tego przepisu, przy określaniu wysokości dotacji.

Zapisy obu przywołanych wyżej ustaw budziły wątpliwości, czy ograniczenia dotyczące wysokości dotacji udzielanych zakładom budżetowym, odnoszą się również do tzw. "instytucji upowszechniania kultury".

W związku z powyższym pragnę poinformować, że na posiedzeniach w dniach 10 i 25 marca br. Sejmowa Komisja Finansów Publicznych przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych, w którym proponuje:
- wprowadzenie okresu przejściowego dla obowiązywania art. 19 ust. 10 tej ustawy poprzez uzupełnienie o zapis w brzmieniu "W 1999 r. nie stosuje się ograniczenia określonego w art. 19 ust. 10",
- modyfikację ww. artykułu polegającą na zastąpieniu wyrazów "dochodów własnych" wyrazem "wydatków" oraz dodaniu wyrazów "nie dotyczy to dotacji inwestycyjnych".

Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych o poselskim i komisyjnym projekcie ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych będzie między innymi przedmiotem obrad 47 posiedzenia Sejmu, zwołanego na 8, 9 i 10 kwietnia 1999 r.

Z poważaniem
Leszek Balcerowicz

Warszawa, dnia 14.04.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma z dnia 23.03.1999 r. znak: AG/043/117/99/IV, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora Pana Zbyszka Piwońskiego podczas 32 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 18 marca 1999 roku - przesłanego przez Ministerstwo Finansów przy piśmie z dnia 31.03.1999 r. znak: FS6-44-296/99 - w sprawie zweryfikowania przyznanych środków na utrzymanie jednostek budżetowych służby zdrowia, które do tej pory korzystały z bezpłatnych świadczeń transportowych wojewódzkich kolumn transportu sanitarnego, uprzejmie informuję: W związku z przekształceniem się wojewódzkich kolumn transportu sanitarnego w jednostki samodzielne, jednostki budżetowe takie jak wojewódzkie i powiatowe stacje sanitarno-epidemiologiczne, które do końca 1998 roku korzystały z bezpłatnych usług transportowych, niewątpliwie poniosą dodatkowe wydatki, jakimi będą opłaty za korzystanie z transportu.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt budżetu na 1999 rok, między innymi dla inspekcji sanitarnej, opracowany został na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 maja 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad, trybu i terminów opracowania materiałów do projektu budżetu państwa na rok 1999 oraz zgodnie z zasadami wyznaczania limitów wydatków do opracowania tego projektu.

Z wyrazami szacunku
Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 14 kwietnia 1999 r.

Szanowny Pan
Marian Żenkiewicz
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora złożone w czasie 30 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 17 lutego 1999 r. uprzejmie informuję, że podzielam niepokój co do zbyt wąskiego pojmowania obrony koniecznej w praktyce prokuratorskiej.
W związku z tym zwróciłam się do wszystkich Prokuratorów Apelacyjnych i Okręgowych o wnikliwe analizowanie zachowań sprawców w sytuacjach, gdy mogą występować w nich elementy obrony koniecznej i uwzględnianie ich przy podejmowaniu decyzji kończących postępowanie przygotowawcze, a także w zakresie stosowania środków zapobiegawczych.

Warszawa, dnia 14 kwietnia 1999 r.

Szanowny Pan
Jerzy Suchański
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora złożone w czasie 30 posiedzenia Senatu RP w dniu 17 lutego br. uprzejmie informuję, że w świetle obowiązującej ustawy karnej przestępność czynu, a także podział czynów zabronionych na przestępstwa i wykroczenia zależy m.in. od stopnia społecznej szkodliwości czynu.
Z unormowania zawartego w art. 1 § 2 kk z 1997 r. wynika, że w razie znikomości stopnia społecznej szkodliwości brak jest przestępności czynu, co oznacza, iż czyn taki "nie stanowi przestępstwa".

Czyn znikomo społecznie szkodliwy nie jest jednak całkowicie pozbawiony charakteru bezprawia kryminalnego, gdyż działanie sprawcy jest sprzeczne z zakazem określonej normy prawnej. Wprawdzie ustawodawca nakazuje taki czyn traktować w zakresie konsekwencji karnoprawnych jako nieprzestępny, przesądzając o rezygnacji ze stosowania wobec sprawcy represji karnej, ale nie wyłącza to odpowiedzialności sprawcy przed innym organem państwowym, instytucją albo organizacją społeczną - w zakresie ich właściwości np. w trybie dyscyplinarnym.

Umorzenie zatem przez prokuratora postępowania przygotowawczego z powodu znikomości społecznej szkodliwości czynu oznacza, że czyn taki "nie stanowi przestępstwa", aczkolwiek jest on czynem zabronionym. Pojęcie czynu zabronionego ma bowiem szerszy zakres od pojęcia przestępstwa. Każde przestępstwo jest czynem zabronionym, ale nie każdy czyn zabroniony jest przestępstwem.

Warszawa, dnia 14 kwietnia 1999 r.

W nawiązaniu do pisma AG/043/164/99/IV z dnia 7 kwietnia br. dotyczącego oświadczenia senatora Jerzego Suchańskiego, złożonego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 31 marca 1999 r. przedkładam następujące wyjaśnienie:
Założenia do projektowanej ustawy "Prawo o szkolnictwie wyższym" zostały przedłożone Radzie Ministrów i 20 kwietnia br. będą przedmiotem jej obrad.

Warszawa, dnia 14 kwietnia1999 r.

Szanowny Pan
Henryk Stokłosa
senator
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z tym zwróciłam się do wszystkich Prokuratorów Apelacyjnych i Okręgowych o wnikliwe analizowanie zachowań sprawców w sytuacjach, gdy mogą występować w nich elementy obrony koniecznej i uwzględnienie ich przy podejmowaniu decyzji kończących postępowanie przygotowawcze, a także w zakresie stosowania środków zapobiegawczych.

Warszawa, dnia 1999-04-14.

Nawiązując do pisma z dnia 23 marca 1999 r. Nr AG/043/110/99/IV dotyczącego oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Mokrzyckiego podczas 32 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 marca 1999 r. uprzejmie wyjaśniam co następuje:
Szacunkowe wielkości wydatków do poniesienia przez jednostki samorządu terytorialnego w 1999 r. w związku z przejętymi kompetencjami wynikającymi z reformy ustrojowej państwa, na etapie prac nad projektem ustawy budżetowej na 1999 r. w dziale 87 - Kultura fizyczna i sport w tym rozdział 8721 - Stowarzyszenia kultury fizycznej, zostały przyjęte zgodnie z materiałami planistycznymi przedłożonymi przez byłych wojewodów w oparciu o ustalone limity wydatków.

W ramach limitów wojewodowie samodzielnie określali wysokość możliwych do wyasygnowania środków na realizację zadań w poszczególnych działach i rozdziałach z uwzględnieniem podziału na właściwe jednostki samorządu terytorialnego.

Pragnę nadmienić, że Ministerstwo Finansów opracowując informacyjne wielkości wydatków do poniesienia przez samorządy w ramach zadań własnych w dziale 87 - Kultura fizyczna i sport, uwzględniło podział limitów zaproponowany przez byłych wojewodów przyjmując, iż dokonano go z pewnym rozeznaniem istniejących potrzeb i możliwości finansowych.

Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym; powiat może zawierać porozumienia w sprawie powierzania prowadzenia zadań publicznych z jednostkami lokalnego samorządu terytorialnego, a także z województwem, na którego obszarze znajduje się terytorium powiatu.

Ponadto art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie wojewódzkim określa, iż województwo może zawierać z innymi województwami oraz jednostkami lokalnego samorządu terytorialnego z obszaru województwa porozumienia w sprawie prowadzenia zadań publicznych.

Wobec powyższego, w celu właściwej realizacji ustawowych zadań, samorządy mają możliwość skoordynowania ich finansowania w ramach własnych kompetencji.

Warszawa, dnia 1999-04-15

Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wypłata świadczeń jest gwarantowana przez państwo. Oznacza to, że w przypadku, gdy dochody własne Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie zapewniają wypłaty świadczeń emerytalno-rentowych, uzupełniane są środkami pochodzącymi z budżetu państwa. Wypłaty świadczeń emerytalno-rentowych dokonywane są co pięć dni (w terminach 1, 5, 10, 15, 20, 25 i 30 każdego miesiąca). Terminy wypłat świadczeń nie są bezpośrednio powiązane z terminami opłacania składek na ubezpieczenie społeczne (8, 12 i 15 dzień miesiąca). Z tego względu występuje potrzeba dofinansowania z budżetu państwa wypłat emerytur i rent w pierwszej połowie miesiąca, tj. w okresie, w którym budżet państwa ma relatywnie niskie dochody.

Budżet państwa nie był w stanie wyasygnować takiej kwoty. W tej sytuacji, na wniosek Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Minister Finansów wyraził zgodę na zaciągnięcie przez FUS kredytu bankowego. Podstawę prawną takiego działania stanowił art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, który stanowi, że Fundusz Ubezpieczeń Społecznych może zaciągać kredyty i pożyczki za zgodą ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Z wyrazami głębokiego szacunku
Z upoważnienia Ministra Finansów
Podsekretarz Stanu
Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 1999.04.16.

Warszawa, dnia 1999-04-16

W związku z oświadczeniem Senatora Jerzego Markowskiego, złożonym na 33 posiedzeniu Senatu, dotyczącym postępu prac nad emeryturami pomostowymi, pragnę uprzejmie poinformować, że powołana przez Pełnomocnika Rządu do Spraw Reformy Zabezpieczenia Społecznego Komisja Ekspertów Medycyny Pracy zakończyła prace nad raportem dotyczącym kwalifikowania rodzajów prac i stanowisk pracy do prac w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze. Raport ten będzie podstawą do określenia kręgu podmiotowego przyszłej ustawy o emeryturach pomostowych i innych uprawnieniach z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Z wyrazami szacunku
Minister
z upoważnienia
Sekretarz Stanu
Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 1999-04-16.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Spadek siły nabywczej wkładów oszczędnościowych na przełomie lat 1989-1990, poprzedzający konieczną transformację gospodarki narodowej (która z gospodarki niedoborów przekształciła się w ciągu zaledwie kilku lat w gospodarkę ze zrównoważonym rynkiem, o w miarę zdrowej strukturze cen), jest w obecnych warunkach niemożliwy do wyrównania w ramach systemu finansów publicznych tj. w drodze zwiększenia wydatków budżetowych. Operacja tego rodzaju nie może być także przeprowadzona ze środków banków (np. PKO B.P.) ze względu na brak koniecznej dla jej dokonania rezerwy rewaloryzacyjnej.

Należy zauważyć, że możliwości oszczędzania ludności w latach 70. i 80. zmieniały się stosownie do wzrostu ogólnych wynagrodzeń czy dochodów np. rolników. W Polsce rządom po 1988 r. zależało bardziej na uzdrowieniu rynku towarów i usług konsumpcyjnych oraz utrzymaniu na względnie godziwym poziomie bieżących dochodów ludności niż na utrzymaniu realnej wartości wkładów bankowych (zresztą w gospodarce Polski lat 70. i 80. realna wartość tych wkładów była bardzo problematyczna ze względu na powszechne braki towarowe) wcześniej nagromadzonych. Zasady, aby pieniądz zarobiony (czy uzyskany w innych uczciwy sposób) w każdym czasie miał taką samą wartość również i wtedy, gdy będzie wydany (przeznaczony na konsumpcję), nie udało się urzeczywistnić zarówno w Polsce, jak i w innych krajach o podobnym systemie gospodarczym, funkcjonującym przed 1990 r.

W świetle przedstawionych powyżej argumentów i informacji, jest oczywiste, że zadając retoryczne pytanie o potwierdzenie faktu poniesienia przez rolnika p. Stanisława Kolasę straty z "winy własnego państwa", pan Senator Tadeusz Rzemykowski zdaje sobie sprawę także z tego, że nie jest możliwe podjęcie ze strony Rządu RP jakichkolwiek konkretnych działań umożliwiających naprawienie szkody, jaką poniósł pan Kolasa i inni obywatele również będący w podobnej sytuacji życiowej.

Z wyrazami szacunku
Z upoważnienia Ministra Finansów
Podsekretarz Stanu
Rafał Zagórny

Warszawa, dnia 19.04.1999 r.

Odpowiadając na oświadczenia złożone przez Panów Senatorów Grzegorza Lipowskiego i Janusza Okrzesika podczas 31 posiedzenia Senatu RP w dniu 4 marca 1999 r. skierowane do Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka dotyczące niezadowolenia z objęcia z dniem 1 stycznia 1999 r. wyższymi stawkami opłat za szczególne korzystanie z wód, oprócz obszaru dawnego województwa katowickiego, także obszarów dawnych województw bielskiego i częstochowskiego, które po reformie administracyjnej kraju znalazły się w granicach województwa śląskiego, uprzejmie informuję Panią Marszałek że uwzględniając zawarte w tych oświadczeniach postulaty podjęte zostały prace legislacyjne mające na celu wprowadzenie odpowiednich zmian w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1993 r. w sprawie opłat za szczególne korzystanie z wód i urządzeń wodnych.

Warszawa, dnia 19.04.1999 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Opracowany materiał miał na celu ułatwienie zawierania umów przez Kasy z świadczeniodawcami i stanowić podstawę do rozmów negocjacyjnych.

Ponieważ stale narasta ilość kierowanych do Ministerstwa interpelacji, zapytań, wniosków i skarg, których nadawcami są posłowie, senatorowie, związki zawodowe, świadczeniodawcy i osoby prywatne, w dniu 4 marca br. odbyła się konferencja z udziałem wszystkich zainteresowanych lecznictwem uzdrowiskowym stron. Tematem wiodącym była ocena stanu kontraktacji usług w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego po dwóch miesiącach funkcjonowania ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

- rola Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej jako realizatora polityki Państwa w zakresie realizacji lecznictwa uzdrowiskowego,