Warszawa, dn. 12.IV.99 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do skierowanego do Prezesa Rady Ministrów oświadczenia, złożonego w dniu 4 marca 1999 r. podczas 31 posiedzenia Senatu przez Senatora RP Pana Zbigniewa Kruszewskiego, w porozumieniu z Podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej Panią Grażyną Gęsicką oraz Generalnym Dyrektorem Dróg Publicznych Panem dr inż. Tadeuszem Suwarą uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Budowa drugiej przeprawy mostowej w Płocku była jednym z priorytetowych zadań Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych, przygotowywanych wspólnie z samorządem miasta w celu rozpoczęcia realizacji w 1999 r. Inwestycja ta zlokalizowana jest w granicach administracyjnych miasta Płocka, będącego obecnie miastem na prawach powiatu. Prace przygotowawcze rozpoczęto w 1996 r., po podpisaniu zaakceptowanego przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej oraz Wojewodę Płockiego porozumienia pomiędzy Generalną Dyrekcją Dróg Publicznych, gminą Płock, Społecznym Komitetem Budowy Mostu "Ratunek dla Płocka" oraz Związkiem Mostowców Rzeczypospolitej. Wykonano szereg prac planistyczno-projektowych włącznie z opracowaniem projektu budowlanego. Projekt nowego mostu przez Wisłę został wyłoniony w drodze międzynarodowego konkursu ofert. W maju 1998 r. zatwierdzono koncepcję programowo-przestrzenną mostu wraz z dojazdami. Następnie - zgodnie z posiadanymi wówczas kompetencjami - Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, na wniosek GDDP, umieścił to zadanie w projekcie budżetu resortu na 1999 r., zakładając jego realizację w czteroletnim cyklu.

Ustawą z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668 z późn. zm.) zostały zmienione kompetencje między innymi w zakresie zarządzania i finansowania dróg publicznych. Pragnę zauważyć, iż przy opracowywaniu nowelizacji ustawy o drogach publicznych przeważyła opcja samorządowa, ograniczająca wpływ administracji państwowej na zarządzanie drogami w powiatach grodzkich.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w granicach miast na prawach powiatu, zadania w zakresie finansowania, budowy, modernizacji, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi (z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych) finansowane są z budżetu tych miast (art. 2 ust. 3 ustawy o finansowaniu dróg), a zarządcą tych dróg jest zarząd miasta (art. 19, ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - Dz. U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.). Zasady tworzenia budżetów samorządowych określone są w ustawie z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz. U. Nr 150, poz. 983). Stanowi ona, iż z części drogowej subwencji ogólnej, przeznaczonej dla wszystkich powiatów i województw na prowadzenie działalności wynikającej z pełnienia funkcji zarządcy dróg, wydziela się kwotę w wysokości 10%, jako rezerwę na inwestycje realizowane przez samorządy drogowe. Rezerwą tą dysponuje minister właściwy do spraw finansów publicznych po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw transportu oraz reprezentacji jednostek samorządu terytorialnego (art. 36 ust. 3 cyt. ustawy).

Program "Dialog i Rozwój" składa się z trzech komponentów. Komponent nr 1 dotyczy tworzenia delegatur. Obecnie urzędy wojewódzkie działają w oparciu o statuty tymczasowe, które to zostały przygotowane na podstawie art. 5 ust. 1, pkt 3, lit. d) ustawy z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.). W związku z tym liczba i usytuowanie delegatur będzie znane dopiero w momencie ostatecznego zatwierdzenia statutów urzędów, nad którymi obecnie we wszystkich urzędach wojewódzkich trwają intensywne prace.

Komponent nr 2 dotyczy pomocy udzielanej zwalnianym pracownikom administracji wojewódzkiej. Aby działania Krajowego Urzędu Pracy, który realizuje tę część programu "Dialog i Rozwój", były w szczególny sposób ukierunkowane na zwalnianych urzędników, Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej znowelizowało rozporządzenie o programach specjalnych. Z uwagi na fakt, iż nie jest to jedyne działanie urzędów pracy na rzecz zwalnianych urzędników, pozwalam sobie załączyć krótką informację o realizowanych przez System Urzędów Pracy działaniach w ramach tego komponentu (załącznik nr 1).

Ideą komponentu nr 3 było udzielenie wsparcia finansowego na rzecz projektów zgłoszonych przez przedstawicieli miast tracących status wojewódzki. Budżet programu wynosił 3 100 000 zł. W efekcie prac Komisji ds. selekcji projektów wybrano 24, które odpowiadały kryteriom programu. Każdy wybrany projekt otrzymał wsparcie finansowe w wysokości 120 000 zł. W załączeniu przesyłam pakiet informacji o realizacji tej części programu (załącznik nr 2).

Janusz Tomaszewski