Od kilku lat toczy się publiczna dyskusja na temat restrukturyzacji i prywatyzacji polskiego cukrownictwa. Obecnie obowiązujące uregulowania prawne, a w szczególności sposób wyznaczania limitu sprzedaży cukru, są przedmiotem uzasadnionej krytyki. Poważne obawy budzi również brak zdecydowanych działań w zakresie prywatyzacji przemysłu cukrowniczego.

Pogarszające się wyniki ekonomiczne poszczególnych holdingów cukrowych i generowanie przez nie coraz większych strat są poważnym problemem w skali całego kraju. Wiąże się on nie tylko z utrzymaniem miejsc pracy około dwudziestu pięciu tysięcy pracowników tego przemysłu, ale ma też decydujące znaczenie dla olbrzymiej liczby gospodarstw rolnych, w których dochody z uprawy buraków są niekiedy głównym źródłem utrzymania. Takiej sytuacji nie można dłużej tolerować, gdyż dotychczasowe bierne oraz często pozorne działania decydentów wysokiego szczebla są źródłem olbrzymich strat gospodarczych. Dalsze generowanie strat przez poszczególne holdingi, a tym samym przez większość cukrowni, doprowadzi do tego, że wpływy z ewentualnej sprzedaży tych cukrowni przeznaczone będą na pokrycie ich długów i skarb państwa pozbawiony będzie wpływów z tej sprzedaży. Znamienne jest, że w roku bieżącym (stan na 31 marca 1998 r.) każdy z czterech holdingów cukrowych ponosił straty, których łączna suma wynosi ponad 110 milionów zł.

Liczę na to, że Pan Premier zechce osobiście zainteresować się tą tak ważną sprawą. Dalsze odwlekanie podjęcia ważkich i stanowczych decyzji w tak trudnej sprawie doprowadzi do wielkiego kryzysu w tym newralgicznym obszarze.