Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości przekazał odpowiedź na oświadczenie senator Marii Szyszkowskiej, złożone na 25. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 24):
Warszawa, dnia 28.10.2002 r.
Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Szanowny Panie Marszałku
W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią senator Marię Szyszkowską podczas 25 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 03 października 2002 r. w sprawie przewlekłości postępowań sądowych toczących się przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie oraz Sądem Okręgowym w Warszawie, a dotyczących Pana Mahomeda Kamala Hasmata Kenawy uprzejmie wyjaśniam, iż sprawa dotycząca pozbawienia Pana Mahomeda Kamala Hasmata Kenawy władzy rodzicielskiej nad pięciorgiem dzieci (sygn. akt III Nsm 430/98) pozostaje w zainteresowaniu Ministra Sprawiedliwości od listopada 1999 r., a na skutek dokonanej interwencji, od dnia 14 grudnia 1999 r., również pod nadzorem Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie.
W sprawie III Nsm 430/98 Sądu Rejonowego w Pruszkowie zapadło w dniu 13 listopada 2000 r. orzeczenie ograniczające Panu Mahomedowi Kamalowi Hasmata Kenawy władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi Shaimaa, Mariam, Zamzam i Taha poprzez poddanie jej nadzorowi kuratora, a w stosunku do małoletniej Zeimab poprzez umieszczenie jej w placówce opiekuńczo-wychowawczej. Ponadto sąd zakazał opuszczania przez małoletnich terytorium Polski. Uczestnik postępowania złożył apelację od powyższego orzeczenia i
w związku z tym sprawa została przekazana do Sądu Okręgowego w Warszawie.W dniu 07 czerwca 2001 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział VI Rodzinny Odwoławczy wydał postanowienie zawieszające postępowanie apelacyjne do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie II K 241/99 Sądu Rejonowego w Pruszkowie.
Akt oskarżenia przeciwko Mahomedowi Kamala Hashmata Kenawy wpłynął do Sądu Rejonowego w Pruszkowie w dniu 30.04.1999 r. i zarzucał mu popełnienie w okresie od września 1995 do 21 października 1998 r. przestępstwa z art. 207 § 1 kk i 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Do przesłuchania prokurator zawnioskował 21 świadków.
Zarządzeniem z dnia 15.01.2000 roku wyznaczony został termin rozprawy na dzień 26 lutego 2000 r., który to z uwagi na zmianę obrońcy został przesunięty na 13 marca 2000 r.
Na rozprawach 13.03.2000 r., 12.04.2000 r., 12.05.2000 r., 14.06.2000 r., 12.07.2000 r., 30.10.2001 r., 30.11.2001 r. prowadzone były czynności dowodowe.
W dniach 09.10.2000 r., 16.02.2001 r., rozprawy uległy odroczeniu z powodu nieobecności oskarżonego, spowodowanej jego chorobą.
W okresie od 16.02.2001 r. do 24.07.2001 r. trwały czynności zmierzające do ustalenia, czy stan zdrowia oskarżonego pozwala na jego udział w rozprawie - pierwsza opinia biegłego lekarza, z dnia 25.02.2001 r., stwierdzała przeciwwskazania do stawiennictwa w sądzie; zgodnie z drugą opinią, z dnia 10.07.2001 r., stan zdrowia oskarżonego pozwalał na udział w rozprawie.
Wyznaczenie rozprawy na dzień 30.10.2001 r. wynikało z faktu, iż obrońca oskarżonego w okresie od 23.08.2001 r. do 10.09.2001 r. przebywał na urlopie wypoczynkowym.
W dniu 30.11.2001 r. przed Sądem Rejonowym zapadł wyrok skazujący.
W dniu 03.12.2001 r. wpłynął wniosek obrońcy oskarżonego o doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem. W tym samym dniu doręczono akta sędziemu, a w dniu 07.12.2001 r. akta zostały zwrócone z uzasadnieniem. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczono obrońcy w dniu 13.12.2001 r.
W dniu 27.12.2001 r. wpłynęła apelacja. W dniu 28.01.2002 r. akta sprawy zostały przedstawione Sądowi Okręgowemu w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy.
W dniu 19.04.2002 r. do Sądu Okręgowego wpłynęło pismo Stowarzyszenia Muzułmańskiego AHMADIYYA, z treści, którego wynikało, że zachowanie i wypowiedzi oskarżonego, uczestniczącego w modlitwach i spotkaniach Stowarzyszenia "obce są zarówno zasadom Islamu, jak i kulturze arabskiej oraz normom przyjętym w Polsce". Wymienione pismo zawierało sugestie poddania oskarżonego badaniom i leczeniu psychiatrycznemu.
Postanowieniem z dnia 04.06.2002 r. Sąd Okręgowy z urzędu dopuścił dowód z opinii sądowo-psychiatrycznej na okoliczność poczytalności oskarżonego tempore criminis.
Pierwsza rozprawa odwoławcza wyznaczona została na dzień 14.06.2002 r. Doszło jednak do jej odroczenia, albowiem z uwagi na zakwestionowanie przez oskarżonego kompetencji biegłego tłumacza biegli lekarze nie zdołali sporządzić opinii.
Opinia o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego została wydana w dniu 05.07.2002 r.
Termin rozprawy wyznaczony został na dzień 10.10.2002 r., przy uwzględnieniu wniosku obrońcy o nie wyznaczanie rozprawy w okresie 23.08. - 10.09.2002 r. i 25.09. - 03.10.2002 r.
W dniu 10.10.2002 r. przed Sądem Okręgowym zapadł wyrok utrzymujący w mocy orzeczenie Sądu I instancji. Aktualnie sędzia referent sporządza uzasadnienie.
Analiza przebiegu postępowania sądowego nie nasuwa zastrzeżeń, co do jego sprawności. Terminy rozprawy tak przed Sądem Rejonowym jak i przed Sądem Okręgowym wyznaczane były zgodnie z kolejnością wpływu spraw. Wszelkie czynności dowodowe, w tym uzupełnienie przewodu sądowego w instancji odwoławczej, jakkolwiek przedłużające proces, znajdują uzasadnienie w obowiązku realizacji przez sądy zasady prawdy materialnej. Nie stwierdzono niezasadnych przerw czy odroczeń.
Kontrola orzeczenia wydanego przez Sąd Rejonowy w Pruszkowie nie ujawniła naruszenia gwarancji procesowych stron, a w szczególności prawa oskarżonego do obrony. Zawarty w protokołach rozpraw przebieg postępowania nie nasuwa żadnych wątpliwości co do bezstronności sądów. Po zakończeniu sprawy karnej Sąd Okręgowy w Warszawie VI Wydział Rodzinny Odwoławczy niezwłocznie podejmie zawieszone postępowanie w sprawie III Nsm 430/98.
Z poważaniem
Marek Staszak