Spotkanie komisji ds. europejskich parlamentów Francji, Niemiec i Polski w ramach Trójkąta Weimarskiego

W dniach 30 - 31 marca 2009 r. w Warszawie odbyło się spotkanie komisji ds. europejskich parlamentów Francji, Niemiec i Polski w ramach Trójkąta Weimarskiego, zorganizowane przez senacką Komisje Spraw Unii Europejskiej. Spotkanie było poświęcone czterem zagadnieniom: działaniom wspólnotowym na rzecz walki z globalną recesją vs protekcjonizm i interwencjonizm państwowy w UE; polityce energetyczno-klimatycznej Unii Europejskiej w kontekście ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego; perspektywom i konsekwencjom wejścia w życie Traktatu z Lizbony oraz Partnerstwu Wschodniemu.

Omawiając działania wspólnotowe na rzecz walki z globalną recesją, podkreślano nadzwyczajny charakter obecnego kryzysu finansowego, który przerodził się w kryzys gospodarczy i społeczny. Uznano, że doraźne działania antykryzysowe, podejmowane przez poszczególne kraje członkowskie, nie mogą być prowadzone kosztem słabszych ekonomicznie partnerów. Programy ratunkowe powinny być koordynowane na szczeblu unijnym, z wykluczeniem działań o charakterze protekcjonistycznym. Dyskutowano o dobrych i złych stronach interwencjonizmu państwowego oraz o potrzebie zwiększenia zbyt małych nakładów wspólnotowych na inwestycje prowzrostowe. Podkreślono także konieczność lepszej współpracy międzynarodowej, zwłaszcza ze Stanami Zjednoczonymi, które były praźródłem obecnego kryzysu. Wskazano na narastające problemy społeczne związane z narastającym bezrobociem oraz poczuciem krzywdy zwykłych obywateli, którzy cierpią z powodu błędów popełnionych przez rządzących.

Omawiając politykę energetyczno-klimatyczną Unii Europejskiej w kontekście ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego, stwierdzono, że kryzys ten powinien wpłynąć stymulująco na zaangażowanie w kwestie klimatyczne, gdyż w tej dziedzinie także rozpoczął się kryzys. W trosce o przyszłość następnych pokoleń należy podjąć próby rozwiązania tego problemu już dziś. Podkreślono, że podstawowymi celami jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wszystkich gospodarek unijnych oraz uniezależnienie się od jednego dostawcy energii i surowców energetycznych. Osiągnięcie pierwszego celu nie przyniesie jednak efektu, jeżeli pozostałe gospodarki światowe, zarówno te wysoko rozwinięte jak i rozwijające się, nie zostaną włączone w działania na rzecz redukcji emisji szkodliwych gazów.

Dyskutując nad perspektywami i konsekwencjami wejścia w życie Traktatu Lizbońskiego, wszyscy zgodnie podkreślili konieczność wejścia w życie Traktatu Lizbońskiego. Umożliwia on pogłębienie integracji europejskiej - niezbędnej przy dalszym poszerzeniu Unii. A dzięki wzmocnieniu roli Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych, wpływa na demokratyzację Unii.

Wyrażono pogląd o potrzebie przekonania społeczeństw o pozytywnej roli, jaką może spełnić Traktat i konieczności większego zaangażowania obywateli w sprawy Unii.

Zdaniem kilku mówców, nie ratyfikowanie Traktatu może przyczynić się do powstania Europy dwóch prędkości.

Omawiając kwestii związanych z Partnerstwem Wschodnim podkreślono, że jego adresatami są państwa leżące w Europie, w przeciwieństwie do Partnerstwa Śródziemnomorskiego, ukierunkowanego na kraje sąsiadujące z Europą. Wszyscy uczestnicy spotkania byli zgodni, że jest to bardzo ważna inicjatywa, zapewniająca bezpieczeństwo europejskich granic. Przypomniano też, że w skład Partnerstwa Wschodniego wchodzi 5 tzw. inicjatyw flagowych: zintegrowany proces zarządzania granicami; wsparcie dla sektora małych i średnich przedsiębiorstw; rozwój regionalnych rynków energii, poprawienie efektywności energetycznej; południowy korytarz energetyczny oraz przygotowanie do zwalczania katastrof wywołanych czynnikami naturalnymi i ludzkimi.

Poruszono też problem zaangażowania Białorusi w tę inicjatywę.