Warszawa, dnia 14.06.2000 r.

Zgodnie z art. 24 ust. 3 i art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu społecznym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) za osoby bezrobotne, niezależnie od tego, czy przysługuje im prawo do zasiłku, składki na ubezpieczenie zdrowotne opłaca właściwy urząd pracy. Stąd też ta kategoria osób - jest objęta ubezpieczeniem zdrowotnym i udzielane jej świadczenia zdrowotne są finansowane na ogólnych zasadach - przez Kasy Chorych.

Jeśli zaś chodzi o osoby nie pracujące, ale nie zarejestrowane jako bezrobotne w urzędach pracy i nie pobierające świadczeń z pomocy społecznej, a zatem nie posiadające uprawnień z tytułu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, to - w świetle art. 165 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy - świadczenia zdrowotne realizowane na rzecz tej kategorii osób są finansowane z budżetu państwa na zasadach i w trybie określonym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 27.10.1999 r. w sprawie zasad i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń zdrowotnych udzielanych bezpłatnie przez publiczne zakłady opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 1040). Dotyczy to jednak finansowania z budżetu państwa tylko pewnej grupy świadczeń zdrowotnych, wskazanych w ustawach, o których mowa w ust. 1 i 2 art. 165 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (m.in. świadczenia związane z ciążą, porodem, połogiem, chorobami wenerycznymi).

Pragnę ponadto zauważyć, iż Minister Zdrowia jest - zgodnie z § 2 pkt 2 powołanego wyżej rozporządzenia - dysponentem części budżetowej właściwym do finansowania świadczeń zdrowotnych udzielanych osobom nie posiadającym uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, tylko w przypadku świadczeń zdrowotnych, o których mowa w art. 165 ust. 1 pkt 2-4 i 6-8 oraz ust. 2 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.

W przypadku zaś osób, które korzystają ze świadczeń pomocy społecznej (renty socjalnej, zasiłku stałego, zasiłku stałego wyrównawczego lub gwarantowanego zasiłku okresowego) składkę na ubezpieczenie zdrowotne opłaca właściwa jednostka pomocy społecznej przyznająca wymienioną rentę lub zasiłek (art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym). Zatem ta kategoria osób, podobnie jak bezrobotni zarejestrowani w urzędach pracy, jest również objęta ubezpieczeniem zdrowotnym i udzielane jej świadczenia zdrowotne są finansowane przez Kasy Chorych.

z up. Ministra Zdrowia

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 15.06.2000 r.

- art. 222 § 1 kc

- ustawa z dnia 2.07.1994 o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach

288) - zwłaszcza art. 210.

Niewątpliwie największe znaczenie, ze względu na ich ilość, mają stosunki prawne wynikające z umów najmu. W myśl art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 2.07.1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych wynajmujący może wypowiedzieć najem wyłącznie z ważnej przyczyny. Nawet w przypadku jej wystąpienia wypowiedzenie może nastąpić dopiero po pisemnym upomnieniu najemcy lub po zakreśleniu mu dodatkowego terminu do spłaty zaległych należności. Podkreślić trzeba, że zaleganie z płatnościami czynszu jest tylko jedną z przyczyn, którą ustawodawca uznał za ważną, mogącą stanowić podstawę wypowiedzenia umowy najmu.

Postępowanie o eksmisję wszczynane jest na żądanie właściciela lub wynajmującego; rzadziej na żądanie małżonka, innego współnajemcy, najemcy innego lokalu. Postępowanie to nigdy nie toczy się z urzędu. To czy dojdzie do postępowania sądowego, w którym zostanie zgłoszone żądanie eksmisji uzależnione jest wyłącznie od woli powoda.

Minister Sprawiedliwości sprawuje zwierzchni nadzór nad działalnością administracyjną sądów powszechnych. Nadzór ten obejmuje zagadnienia związane z zapewnieniem sprawnego rozpoznawania spraw, prawidłowego wykonania orzeczeń sądowych oraz podejmowania czynności zapobiegawczych należących do kompetencji sądu (art. 10 ustawy z dnia 20.06.1985 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych tj. Dz.U. 1994 r. Nr 7, poz. 25 oraz §1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.09.1995 r. w sprawie trybu wykonywania nadzoru nad działalnością administracyjną sądów - Dz.U. Nr 111, poz. 538).

Czynności nadzorcze Ministra Sprawiedliwości nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli (art. 33 usp oraz art. 178 ust. 1 Konstytucji RP). Konsekwencją tego jest, że kontrola merytoryczna orzeczeń sądowych może nastąpić tylko w ramach nadzoru judykacyjnego, sprawowanego przez sądy wyższej instancji lub Sąd Najwyższy, w związku z rozpoznawaniem środków odwoławczych wniesionych zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego.

przyznanie prawa do lokalu socjalnego - dotyczy to tylko najemców i byłych najemców oraz byłych członków spółdzielni mieszkaniowych zajmujących lokal na warunkach spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu - o tym uprawnieniu sąd orzeka na wniosek zainteresowanego a w sytuacjach szczególnych także z urzędu - takie stanowisko wynika również z uchwały SN z dnia 10.05.2000 r. sygn. akt III CZP 4/2000 Rzeczpospolita nr 118 z dnia 22.05.2000 r. str. C 2.

odroczenie terminu eksmisji,

W 1999 r. wykonano 9382 orzeczenia eksmisyjne przy czym:

- w 1751 przypadkach eksmisji dokonano do lokali socjalnych lub do lokali

wskazanych przez wierzycieli.

W chwili obecnej prowadzone są prace legislacyjne nad projektem ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i lokalach socjalnych, która w założeniu ma uchylić obecnie obowiązującą ustawę z dnia 2.07.1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych. Projekt ten zawiera także regulacje ograniczające możliwość przeprowadzenia tzw. "eksmisji na bruk". Obecnie projekt ustawy jest przedmiotem prac w Sejmie.

Janusz Niedziela

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2000-06-15

zatrudnionych w przedszkolach niepublicznych, placówkach niepublicznych oraz szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych;

nauczycieli pełniących funkcje instruktorów praktycznej nauki zawodu oraz kierowników praktycznej nauki zawodu;

nauczyciela stażysty - uzyskania akceptacji komisji kwalifikacyjnej po przeprowadzonej rozmowie;

nauczyciela mianowanego - uzyskania akceptacji komisji egzaminacyjnej.

W artykule 9a cytowanej ustawy ustanawia się cztery stopnie awansu zawodowego nauczycieli:

2) nauczyciel kontraktowy;

3) nauczyciel mianowany;

4) nauczyciel dyplomowany.

wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających nauczyciela do dodatku funkcyjnego oraz ogólne warunki przyznawania nauczycielom dodatku motywacyjnego.

wysokość stawek dodatków motywacyjnych, funkcyjnych i za warunki pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia;

wynagrodzenia zasadniczego;

nagród i innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy, z wyłączeniem świadczeń z ZFŚS i dodatków socjalnych.

- nauczyciela kontraktowego - 125% (w roku 2000 - 121%, w roku 2001 - 123%);

- dla nauczyciela mianowanego - 175% (w roku 2000 - 145%, w roku 2001 - 161%);

- dla nauczyciela dyplomowanego - 225% (w roku 2000 - 150%, w roku 2001 - 184%).

Przeciętne wynagrodzenie nauczycieli wynikające z przepisów ustawy Karty Nauczyciela w roku 2000 wynosi dla:

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że środki na wdrożenie od 1 stycznia 2000 roku nowego wykazu stanowisk nauczycielskich oraz na 1% realny wzrost wynagrodzeń ponad inflację od dnia 1 stycznia br. ujęte zostały w części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 27 stycznia 2000 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej (Dz.U. Nr 6, poz. 74).

Odnosząc się do wspomnianego w oświadczeniu Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka braku środków finansowych na działalność Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, uprzejmie Panią Marszałek informuję, że w roku 2000 po raz pierwszy w algorytmie dotyczącym zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej wydzielono środki na zadania pozaszkolne. Miasto Radom otrzymało środki na ten cel w wysokości 10.747.389 zł.

Z wyrazami szacunku

wz Ministra

Podsekretarz Stanu

Andrzej Karwacki

Warszawa, dnia 16 czerwca 2000 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora Jerzego Kopaczewskiego z 53 posiedzenia Senatu RP, w sprawie Delegatury Służby Ochrony Zabytków we Włocławku, uprzejmie informuję, że Wydział Nadzoru, Kontroli i Obsługi Prawnej Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy zakończył postępowanie kontrolne, którego celem było zbadanie zasadności zarzutów zgłaszanych przez Komisję Zakładową NSZZ "Solidarność" Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków w Toruniu, dotyczących wykonywania zadań statutowych przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

Bogdan Borusewicz

Warszawa, 2000.06.15

Uprzejmie informuję, że w związku z koniecznością uzyskania dodatkowych informacji od wojewody zachodnio-pomorskiego, odpowiedzi na oświadczenie senatora Józefa Kuczyńskiego - wygłoszone podczas 58 Posiedzenia Senatu RP - zostanie przekazane w terminie późniejszym, tj. do 15 lipca 2000 r.

Bogdan Borusewicz

Warszawa, 2000.06.16

Pierwszy "Długofalowy program ochrony brzegów i zachowania plaż", przewidujący działania do roku 2000, został opracowany w 1986 r. a w1989 r. dokonano jego weryfikacji. Program ten obejmował działania w dziedzinach prawa, planowania przestrzennego, ochrony technicznej i ochrony biotechnicznej brzegów morskich i brzegów morskich wód wewnętrznych. Wprawdzie ten program nigdy nie uzyskał oficjalnej akceptacji Sejmu ani Rządu, niemniej stanowił podstawę dla prac nad nowelizacją prawa oraz dla prac ochronnych, realizowanych przez urzędy morskie. Najważniejszymi wdrożonymi elementami "Długofalowego programu..." są:

zapisy o pasie nadbrzeżnym i zakresach kompetencji administracji morskiej, w tym w sprawach planowania przestrzennego i budownictwa w pasie nadbrzeżnym, w ustawie o obszarach morskich i administracji morskiej z 21 marca 1991 r.,

nowelizacja ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz zapisy w projekcie nowej ustawy o gospodarce przestrzennej,

traktowanie nie zanieczyszczonego urobku piaszczystego z prac czerpalnych jako cennego surowca np. dla ochrony brzegów morskich i związana z tym nowelizacja ustawy o odpadach, w myśl której nie zanieczyszczony urobek z prac czerpalnych na torach wodnych jest wyłączony spod tej ustawy,

upowszechnienie sztucznego zasilania piaskiem plaży i podbrzeża w polskiej praktyce ochrony brzegów,

Obecnie, od lipca 1998 r., trwają prace nad opracowaniem kolejnego długofalowego programu ochrony całego polskiego wybrzeża i są one w etapie końcowym. Program nosi nazwę "Strategia ochrony brzegów morskich" i jako projekt celowy nr 9 T12C 069 97 C/3636 jest współfinansowany przez trzy Urzędy Morskie (w imieniu których występuje Urząd Morski w Szczecinie) i przez Komitet Badań Naukowych. Opracowanie "Strategii..." zlecono Instytutowi Morskiemu w Gdańsku. Zgodnie z zawartą umową termin zakończenia prac przypada na koniec czerwca br.

Przygotowywana strategia zawiera koncepcję ochrony brzegów w aspekcie zagrożeń erozją morską i zagrożeń powodziowych zaplecza brzegu, wynikających z prognozowanego podnoszenia się poziomu morza dla trzech scenariuszy: wzrostu poziomu morza o 0.3, 0.6 i 1.0 m w ciągu 100 lat. Analizą objęto wszystkie odcinki brzegów, w tym i poszczególne odcinki brzegów klifowych. W opracowaniu przedstawia się ogólną strategię w odniesieniu do poszczególnych odcinków brzegu (utrzymanie linii brzegowej lub kontrolowane odstąpienie, gwarantowany poziom bezpieczeństwa zaplecza) oraz zakres i koszt technicznych i biotechnicznych prac ochronnych dla trzech okresów: do roku 2010, do roku 2025 i do roku 2050. Przedstawia się również propozycje nowelizacji prawa oraz zalecenia odnośnie użytkowania i rozwoju pasa nabrzeżnego.

W "Strategii ochrony brzegów morskich" uwzględnia się również powstałą po 1989 r. nową sytuację prawną w pasie nadbrzeżnym, wymagania wynikające z przepisów prawa międzynarodowego (w tym z przepisów i dokumentów określających politykę Unii Europejskiej w odniesieniu do brzegów morskich i z Konwencji Helsińskiej), a także obecne i przewidywane zagospodarowanie zaplecza brzegu oraz ochronę wartości przyrodniczych i krajobrazowych, w tym utrzymanie i odbudowę plaż.

Jedną z bardziej zainteresowanych sposobami utrzymania, zabezpieczenia i odbudowy brzegów morskich jest Gmina Ustronie Morskie. Na spotkaniach przekazuje swoje propozycje dotyczące ratowania wybrzeża, a te z kolei zostały przekazane zespołowi opracowującemu "Strategię..." i w miarę możliwości będą w niej uwzględnione. Urzędy Morskie zawsze konsultują plany ochrony brzegów z władzami samorządowymi. Należy jednak podkreślić, że przyjęte rozwiązania nie powinny naruszać ogólnej struktury i nie powinny powodować wzrostu zagrożeń ponad przyjęty dopuszczalny poziom na sąsiednich odcinkach brzegu.

Zdarza się jednak często, że te same osoby i instytucje, którym tak bardzo zależy na utrzymaniu brzegu morskiego dopuszczają do niekontrolowanego rozwoju zabudowy na zapleczu brzegu. W Ustroniu Morskim, wbrew opinii Urzędu Morskiego zbudowano w latach 70-tych duży dom wczasowy, który niemal natychmiast po zbudowaniu został zagrożony erozją morską i osuwiskami. W owym czasie jedynym znanym, szybkim i realnym sposobem zabezpieczenia przed obydwoma zagrożeniami było zbudowanie ciężkiej opaski brzegowej. Umocnienie zostało zrealizowane przy aprobacie gminy.

W projekcie "Strategii..." zakłada się, że m.in. rejony Ustronia Morskiego i Jarosławca będą rejonami szczególnie intensywnie i kompleksowo chronionymi nie tylko z uwagi na wartość terenów w obszarach bezpośrednio chronionych, ale także celem zminimalizowania kosztów ochrony i wielkości strat w rejonach sąsiednich. Urząd Morski partycypował wraz z gminą, w kosztach opracowania naukowego pn. "Opracowanie metod i sposobów ochrony brzegów i odtwarzania plaż w rejonie Ustronia Morskiego" wykonanego na życzenie gminy przez Instytut Morski, który nie przewiduje budowy ostróg jako skutecznego sposobu ochrony brzegu na tym odcinku. Z uwagi na specyficzne warunki naturalne w strefie brzegowej tego rejonu i niemalże całkowity brak osadów piaszczystych na dnie morskim, udokumentowany wielokrotnymi, kosztownymi sondażami - lansowanie tezy przez samorząd lokalny o skuteczności ostróg - jest dalekie od prawdy. Takie stanowisko zajmowane przez gminę Ustronie Morskie wbrew niepodważalnym wynikom prac naukowych, pokrytych częściowo również przez budżet gminy, wzbudza zdziwienie zarówno świata nauki jak i administracji morskiej nie tylko Wybrzeża Środkowego. Tym bardziej, że w procesie powstawania cytowanych tu prac naukowych aktywnie uczestniczył zarząd gminy organizując spotkania z pozostałymi stronami. Pomijam tu też fakt, iż w obliczu udowodnionego, a tym samym nie kwestionowanego wzrostu poziomu morza, budowa ostróg - w perspektywie wielolecia - nie ma uzasadnienia ponieważ nie ma możliwości podnoszenia rzędnej (wysokości) tych budowli. Zatem budowa systemu ostróg, których zadaniem jest akumulowanie piasku w sytuacji gdy jest go brak, nie znajduje uzasadnienia ani merytorycznego, ani ekonomicznego. Nie mogę tym samym zgodzić się ze stwierdzeniem, wyartykułowanym przez Pana Senatora, że Urząd Morski przepisywał rację w tej mierze samorządowi gminy, gdyż nie jest to zgodne z prawdą.

Wstępnie zakładano, że podstawowym forum, umożliwiającym współpracę administracji morskiej i samorządów terytorialnych, będą Regionalne Zespoły ds. Zintegrowanego Zarządzania Obszarami Przybrzeżnymi. W skład zespołów mieli wejść przedstawiciele władz samorządowych i administracji państwowej. Pierwsze posiedzenia odbyły się w 1997 r. z inicjatywy administracji morskiej. Jest to niewątpliwie cenna inicjatywa. Zespołom brakuje jednak umocowania prawnego i być może dlatego aktywność władz samorządowych w tych zespołach pozostaje niewielka. W opracowywanej "Strategii..." zostaną zaproponowane ramy organizacyjno-prawne funkcjonowania Regionalnych Zespołów ds. ZZOP.

Założenia i pierwszy zarys strategii w części dotyczącej polityki w stosunku do linii brzegowej oraz programu ochrony technicznej zostały przekazane na piśmie Sejmikowi Samorządowemu Województwa Pomorskiego oraz przedstawione władzom samorządowym w lutym br. na posiedzeniu Regionalnego Zespołu ds. Zintegrowanego Zarządzania Obszarami Przybrzeżnymi w Słupsku. Do chwili obecnej do administracji morskiej ani do zespołu opracowującego strategię żadne uwagi nie wpłynęły. W końcu czerwca br. Wojewoda Zachodniopomorski oraz administracja morska organizują specjalistyczną konferencję poświęconą ochronie wybrzeża i "Strategii...". W tej konferencji jest spodziewane uczestnictwo wszystkich środowisk i administracji zaangażowanych w sprawy ochrony brzegów.

Niezależnie od tego, po opracowaniu raportu końcowego przez zespół Instytutu Morskiego, samorządy lokalne, jak również zainteresowane instytucje i organizacje rządowe i pozarządowe zostaną zaproszone do dyskusji nad "Strategią...". W tym celu zostanie zorganizowanych szereg spotkań regionalnych, które umożliwią wszystkim zainteresowanym wyrażenie swoich opinii. Wszystkie złożone uwagi zostaną wnikliwie przeanalizowane i ewentualnie uwzględnione w formułowaniu wersji ostatecznej. Prace powinny być zakończone w IV kwartale 2000 r. Tą wersję chciałbym przedłożyć Rządowi i następnie Sejmowi do akceptacji. Ostatecznie przyjęty program zostanie opublikowany w wersji uproszczonej i rozprowadzony w gminach nadmorskich w celu poinformowania lokalnych społeczności.

W opinii specjalistów zagranicznych (m.in. holenderskich i angielskich), w wyniku dotychczasowych działań Polska posiada jeden z najlepszych na świecie systemów zarządzania strefą brzegową, a stosowane sposoby ochrony brzegów odpowiadają najlepszej światowej praktyce. Podstawowym ograniczeniem jest brak środków na prace ochronne, monitoring i niezbędne wyprzedające prace badawcze. Podjęte przez administrację morską starania o uwzględnienie problematyki ochrony brzegów w programie działania Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej spotkały się z negatywną odpowiedzią. W roku bieżącym nie mamy możliwości zwiększenia środków finansowych z budżetu Państwa. Natomiast dla lat następnych, w oparciu o opracowaną ostatecznie wersję "Strategii ochrony brzegów morskich" Rząd rozpatrzy możliwości zwiększenia środków budżetowych na cele ochrony brzegu morskiego. Zapewniam również, że nie znane mi są w Urzędzie Morskim zadania inwestycyjne pozostające jedynie - jak to określa Pan Senator - "na papierze". Z pewnością nie będzie nim też "Strategia..." gdyż już cząstkowe wyniki jej badań wprowadzone są w życie.

w/z Ministra

Sekretarz Stanu

Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, dnia 16 czerwca 2000 r.

Pragnę poinformować, że - zgodnie z Ustawą z dnia 24 stycznia 1999 r. o kombatantach oraz osobach będących ofiarami niektórych represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 142, poz. 950 z 1997 r. z późn. zm.) ostatecznym terminem składania wniosków o przyznanie uprawnień kombatanckich był dzień 31 grudnia 1998. Termin ten został ustalony w porozumieniu z zainteresowanymi organizacjami i związkami grupującymi kombatantów i ofiary represji wojennych (przedłużając wcześniejsze terminy). Pragnę poinformować jednocześnie, że termin ten ma charakter zawity i Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma możliwości przywracania go (jest to tzw. termin prawa materialnego).

Przesyłam słowa szacunku

Jacek Taylor

Warszawa, 2000.06.19

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pragnę poinformować, że w ciągu ostatnich pięciu lat KWK "DĘBIEŃSKO" ponosiła straty ze sprzedaży węgla, które powodowały systematyczne pogarszanie wyników finansowych (straty finansowe w 1995r. wynosiły 21,9 mln zł, a w 1999 r. już 66,9 mln zł). Dalsze funkcjonowanie tej Kopalni doprowadziłoby do pogłębiania strat. Szacuje się, że na koniec 2000 roku wyniosłyby około 111 mln zł.

Pragnę również wyjaśnić, że wielkość zasobów operatywnych nadających się do górniczego zagospodarowania w partii leszczyńskiej wynosi 9 mln ton, jednakże projektowana w rejonie ich zalegania autostrada A-1 uwięzi w filarze ochronnym około 4 mln ton węgla kamiennego. Ograniczone zasoby węgla, jak również jego niska jakość handlowa przesądza o braku możliwości realizacji programu naprawczego, który doprowadziłby KWK "DĘBIEŃSKO" do efektywności ekonomicznej.

Ponadto pragnę wyjaśnić, że zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz.U. Nr 162, poz. 1112), o całkowitej lub częściowej likwidacji kopalni rozstrzyga właściwy organ przedsiębiorstwa górniczego. W odniesieniu do KWK "DĘBIEŃSKO", Zarząd Gliwickiej Spółki Węglowej S.A., który uchwałą nr 83/III/2000 z 6 marca 2000 r. postawił w stan całkowitej likwidacji tę Kopalnię, ustalając terminy:

- rozpoczęcie likwidacji na 1 lipca 2000 r.

Ponadto ustanowiono likwidatora KWK "DĘBIEŃSKO", który został zobowiązany do opracowania w terminie do 30 czerwca 2000 r. programu likwidacji Kopalni i programu socjalnego likwidowanej Kopalni.

Z wyrazami szacunku

Janusz Steinhoff

Warszawa, 2000-06-19

Wraz z przejęciem przez samorządy odpowiedzialności za zrealizowanie zadań oświatowych wprowadzono algorytmy mające na celu przezwyciężenie częstokroć uznaniowego, historycznie ukształtowanego rozdziału środków. Algorytmy te zobiektywizowały metody alokacji środków na oświatę dla JST, tym niemniej nie mogły prowadzić do realizacji zasady "pieniądz idzie za uczniem" w tym sensie, że wysokość subwencji oświatowej zależy wyłącznie od liczby uczniów.

W odniesieniu do subwencji oświatowej dla gmin, dotychczasowe podstawowe rozwiązania nie odzwierciedlały zasady "pieniądz idzie za uczniem", gdyż gwarantowały gminom, że niezależnie od zmniejszającej się liczby uczniów, realna wartość subwencji oświatowej nie będzie zmniejszana. W efekcie w niektórych gminach, przy dużym spadku liczby uczniów szkół podstawowych, subwencja jednostkowa na ucznia stawała się nieracjonalnie wysoka.

Wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego na rok 2000 naliczone zostały według algorytmu zawartego w projekcie rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego, na bazie danych statystycznych GUS na rok szkolny 1998/1999 co znalazło się w odpowiednich informacjach Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Edukacji Narodowej. Natomiast ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego naliczone zostały na podstawie:

uchwalonej przez Parlament Rzeczypospolitej Polskiej ustawy budżetowej na rok 2000 (Dz.U. Nr 7, poz. 85),

bazy danych statystycznych GUS na rok szkolny 1999/2000.

Po raz pierwszy część szkolna subwencji oświatowej jest naliczana wyłącznie na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół prowadzonych bądź dotowanych przez daną JST. Zasada ta jest wprowadzona przez konsekwentne stosowanie pojęcia "ucznia przeliczeniowego". Oznacza to przyjęcie zróżnicowanych wag dla wybranych grup uczniów i wybranych typów szkół w celu określenia uzasadnionych zwiększonych potrzeb oświatowych. Kwota subwencji na ucznia przeliczeniowego stanowi finansowy standard A podziału subwencji i jest swoistym, kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia.

W istniejących uwarunkowaniach ekonomicznych związanych z finansowaniem z budżetu państwa zadań oświatowych ważne znaczenie ma wyodrębniona z subwencji rezerwa ustawowa. Pozwala ona na zwiększenie subwencji tym jednostkom samorządu terytorialnego, w których właśnie rozdrobniona sieć szkolna, w porównaniu do wynikających ze standardowych wskaźników przyjętych w algorytmie, wymaga większych środków na wydatki bieżące - przede wszystkim na wynagrodzenia - niezbędnych do zapewnienia działalności prowadzonych szkół.

Wiele gmin, nie racjonalizowało sieci szkolnej w latach ubiegłych, pomimo spadku liczby uczniów. W sytuacji, w której liczebność oddziałów spada poniżej ustalonej normy, powoduje znaczne zwiększenie kosztów utrzymania szkół.

W roku bieżącym w subwencji oświatowej zostały również uwzględnione środki na wdrożenie KN w kwocie 488.224 zł.

Ponadto uprzejmie Panią Marszałek informuję, że po analizie sprawozdania finansowego z wykonania budżetu za I półrocze br. (RB-28) wnioski wszystkich jednostek samorządu terytorialnego o zwiększenie subwencji oświatowej przedstawione zostaną do akceptacji przez Zespół ds. Edukacji i Kultury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

W przypadku środków na wydatki majątkowe (inwestycyjne) uprzejmie informuję, że w planach wydatków na rok 2000 poszczególnych Wojewodów ujęte zostały środki w omawianym zakresie. Zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 26 listopada 1999 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) zasady i kryteria udzielania organom prowadzącym dotacji na inwestycje ustalane są przez wojewodę po zaciągnięciu opinii samorządu województwa.

W Ministerstwie Edukacji Narodowej opracowany został program, którego celem jest wsparcie środkami z budżetu państwa samorządów terytorialnych w realizacji między innymi budowy, rozbudowy, modernizacji i doposażenia szkół.

Zawarte w tym programie selektywne kryteria, jednakowe w skali kraju, pozwoliły opracować wojewodom wykazy zadań inwestycyjnych i modernizacyjno-remontowych, których wsparcie środkami z rezerw celowych budżetu państwa jest najbardziej uzasadnione. Na podstawie tych wykazów oraz wskaźników ekonomicznych różniących między sobą poszczególne regiony kraju Ministerstwo Edukacji Narodowej przygotowało podział środków na poszczególne województwa.

W dniu 24 marca br. Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało wojewodom wysokości limitów finansowych na dofinansowanie zadań oświatowych. Zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983). Zasady i kryteria podziału środków na inwestycje ustalone są przez wojewodów po zasięgnięciu opinii samorządu województwa.

Wobec powyższego o dofinansowanie zadań edukacyjnych w bieżącym roku z budżetu państwa zainteresowani powinni zwrócić się z odpowiednimi wnioskami do Wojewody Łódzkiego.

Z wyrazami szacunku

wz Ministra

Podsekretarz Stanu

Andrzej Karwacki

W celu modernizacji i rozwoju przedsiębiorstwa państwowego Zakłady Płyt Wiórowych "Prospan" (PW Prospan) w Wieruszowie były Wojewoda Kaliski zawarł w dniu 5 sierpnia 1997 r. z inwestorami - przyszłymi akcjonariuszami mającej powstać Spółki - umowę o wspólnym przedsięwzięciu. Postanowiono w niej m.in., że Wojewoda, dokonując prywatyzacji ZPW Prospan w trybie art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 298 ze zm.), na pokrycie kapitału akcyjnego wniesie do Spółki przedsiębiorstwo o wartości 124 mln zł, co pozwoli Skarbowi Państwa na objęcie 44,94% akcji.

Pakiet Socjalny zawarty przez założyciela Spółki (z wyłączeniem pracowników) z organizacjami związkowymi ZPW Prospan zobowiązywał m.in. założycieli do spowodowania, że Zarząd Spółki będzie realizował gwarancję 36-miesięcznego zatrudnienia przejętych od przedsiębiorstwa pracowników oraz stosował określone w tej umowie zasady wynagradzania w okresie do 31 grudnia 2000 r.

Wskazując na konieczność optymalizacji kosztów i zwiększenie rentowności Spółki w dniu 15 grudnia 1998 r. Zarząd podjął uchwałę o zmniejszeniu zatrudnienia od 100 do 300 osób. Zwolnionym przed upływem 36-miesięcznego okresu zatrudnienia 186 pracownikom Spółki wypłacono dodatkowe odprawy w wysokości niższej niż wynikało to z postanowień Pakietu Socjalnego. Z grupy tej 155 osób otrzymało dodatkowe odprawy w wysokości 14-miesięcznego wynagrodzenia (wg Pakietu przysługiwało 18-miesięczne), a 31 pracowników, z którymi uzgodniono inne terminy rozwiązania umów o pracę, otrzymało odprawy w wysokości odpowiedniej do faktycznego terminu zakończenia pracy. Wysokość tych odpraw nie była kwestionowana przez organizacje związkowe.

Pogarszająca się sytuacja finansowa Spółki spowodowała podjęcie przez Zarząd w dniu 23 czerwca 1999 r. uchwały o kolejnym zmniejszeniu zatrudnienia o około 230 osób i kontynuowaniu przygotowań do wydzielenia jednostek, które staną się pracodawcami dla części pracowników Spółki. Zwolnionym pracownikom zaproponowano dodatkowe odprawy w wysokości 8-miesięcznego wynagrodzenia (wg Pakietu - 12-miesięczne). Propozycję przyjęło 103 pracowników.

Najwyższa Izby Kontroli pozytywnie oceniła umożliwienie kontynuowania zatrudnienia 64 pracownikom w innych zakładzie pracy na podstawie art. 174¹ i 23¹ kodeksu pracy. Tytułem odpraw dodatkowych Spółka wypłaciła zwolnionym pracownikom kwotę 7.332.721 zł. Oprócz odpraw dodatkowych pracownicy otrzymali odprawy z tytułu zwolnień grupowych oraz odszkodowania za skrócenie okresu wypowiedzenia umów o pracę w łącznej kwocie 3.713.637 zł.

Różnica globalna między wysokością odpraw wyliczonych na podstawie umowy Pakiet Socjalny, a wypłaconych na podstawie indywidualnych porozumień wyniosła 2.555.913 zł. Odstąpienie przez Zarząd od realizacji umowy Pakiet Socjalny nastąpiło - jak wyjaśnił Prezes Zarządu - w związku z bardzo trudną sytuacją ekonomiczno-finansową Spółki oraz po uzyskaniu opinii prawnych, w których wyrażono pogląd, że postanowienia Pakietu nie są obowiązujące dla Spółki dopóki nie zostaną włączone do zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Roszczenia pracowników Spółki o wypłatę odpraw w wysokości określonej Pakietem były przedmiotem rozstrzygnięć Sądu Pracy, przy czym w niektórych sprawach roszczenia te zostały uwzględnione, a w innych oddalone. Do czasu zakończenia kontroli sprawy sądowe nie zostały zakończone.

Zarząd Spółki, realizując postanowienia umowy o wspólnym przedsięwzięciu w sprawie powiązania kapitałowego z ZPW Grajewo, zakupił - za zgodą Rady Nadzorczej - akcje tego podmiotu o wartości 32.004.643 zł. Spadek cen giełdowych tych akcji spowodował konieczność poniesienia przez Spółkę kosztów obniżenia o 23.599.075 zł wartości udziałów Spółki w ZPW Grajewo na 31 grudnia 1998 r., zgodnie z przepisami art. 28 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591 ze zm.).

Wykonywanie przez te same osoby w obu Spółkach funkcji członków zarządów i rad nadzorczych oraz wzajemne nabywanie akcji odbywało się za wiedzą Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Program Inwestycyjny obejmujący wydatki na inwestycje o równowartości 50 mld USD, jak wynika z raportu biegłych rewidentów z firmy Ernst & Young Audit Spółka z o.o., został zrealizowany o rok wcześniej. Raport - zawierający zestawienie wartości poniesionych nakładów inwestycyjnych (w złotych i w dolarach amerykańskich) w poszczególnych miesiącach oraz łączne wydatki - na dzień 31.08.99 r. ustalał, że Spółka wypełniła zobowiązania określone w Programie Inwestycyjnym w 107,64%.

W ocenie NIK brak precyzyjnych zapisów w umowie umożliwiał zaliczanie do wykonania tych zobowiązań wszystkich zaewidencjonowanych wydatków inwestycyjnych, bez względu na źródło ich finansowania i stopień zaawansowania. Umowa nie określała sposobu i terminów kontroli wykonania tych zobowiązań oraz niedokładnie ustalała środki trwałe, których sprzedaż winna być reinwestowana w Spółce, bez zaliczania na poczet wykonania Programu Inwestycyjnego.

Wartość zaewidencjonowanych nakładów inwestycyjnych w okresie od 23 września 1997 r. do 31 października 1999 r. wyniosła 219.663,7 tys. zł, z czego 158.494,2 tys. zł (72,8%) stanowiły nakłady na maszyny i urządzenia techniczne, 54.628,5 tys. zł (25,1%) na budynki i budowle oraz 4.573,7 tys. zł (2,1%) na środki transportu. Z wymienionej kwoty ponad 7,1% stanowiły nakłady nie sfinansowane z powodu braku środków finansowych. Do 31 października 1999 r. zakończono 28 zadań inwestycyjnych (spośród 46 zadań realizowanych, nie licząc inwestycji polegających na zakupach), na które poniesiono nakłady w wysokości 53.971,2 tys. z, co stanowiło 24,6% ogólnych nakładów.

Wydatki inwestycyjne ogółem poniesione przez Spółkę w okresie od 23 września 1997 r. do 31 października 1999 r. wyniosły 197.929,8 tys. zł (54.494,76 tys. USD). Stanowiło to prawie 109% kwoty określonej w umowie o wspólnym przedsięwzięciu, chociaż zostało osiągnięte przy tak niskim zaawansowaniu w zakresie kończenia inwestycji. W okresie funkcjonowania Spółki nie poniesiono żadnych nakładów na zakup patentów i licencji. Wydatki na inwestycje przewidziane umową o wspólnym przedsięwzięciu winny być ponadto zwiększone o wartość 720 tys. zł, uzyskaną ze sprzedaży w 1999 r. rozdzielczo-przesyłowej sieci gazowej.

Zmiany własnościowe w kapitale akcyjnym Spółki Prospan zostały zapoczątkowane podjęciem w dniu 26 czerwca 1998 r. przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy (NWZA) uchwały, upoważniającej Zarząd do wykupu przez Spółkę pakietu akcji (194.700 szt.) od Fabryki Dywanów "Kowary" S.A. w celu ich umorzenia. Uchwała ta nie była realizowana, ponieważ jej wejście w życie było uwarunkowane całkowitym wykonaniem podjętej tego samego dnia uchwały o podwyższeniu kapitału akcyjnego Spółki Prospan w drodze niepublicznej emisji 200.000 akcji Serii B.

Umową z dnia 24 listopada 1998 r. pakiet akcji (194.700 szt.) od FD Kowary zakupiła specjalnie w tym celu utworzona Spółka z o.o. "Promex". Transakcji tej dokonano za środki pożyczone od NFI Hetman (26.241.666 zł), zwrócone pożyczkodawcy w dniu 20 października 1999 r., po zarejestrowaniu podwyższenia kapitału Spółki. FD "Kowary" sprzedając akcje Spółki Prospan - uzyskała kwotę wyższą o 6.771.666 zł od ceny ich nabycia.

W wyniku realizacji uchwały o podwyższeniu kapitału akcyjnego, w dniu 1 lutego 1999 r. do Spółki wszedł nowy akcjonariusz - firma zagraniczna Pfleiderer Holzwerkstoffe GmbH, który objął wszystkie akcje w podwyższonym kapitale akcyjnym Spółki (6,7% ogółu akcji). Nastąpiło to w drodze zakupu 155.882 praw poboru akcji Serii B od Skarbu Państwa i NFI "Hetman" oraz objęcia pozostałych 44.118 akcji tej Serii, na które uprawnieni akcjonariusze nie złożyli zapisu.

W dniu 24 sierpnia 1999 r., aneksem nr 3 do umowy o wspólnym przedsięwzięciu, strony - w tym Minister Skarbu Państwa - uchyliły (obowiązujący do października 2000 r.) 3-letni zakaz zbywania akcji Spółki zagranicznemu inwestorowi branżowemu wobec firmy Pfleiderer Holzwerkstoffe GmbH. Zmiana ta umożliwiła NFI Hetman wcześniejsze zrealizowanie zawartej w lutym 1999 r. umowy przedwstępnej, zobowiązującej do sprzedaży posiadanego pakietu akcji (około 33%) w tej firmie. W wyniku tej transakcji udział firmy Pfleiderer Holzwerkstoffe GmbH w kapitale akcyjnym Spółki wzrósł do 40,44%, a powiększony o 9,89% posiadanych przez nią udziałów ZPW Grajewo dał ponad 50% głosów na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy.

W związku z nieodpłatnym udostępnieniem przez Skarb Państwa 15% posiadanych akcji uprawnionym pracownikom Spółki - na podstawie art. 36 umowy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 ze zm.) - udział Skarbu Państwa w kapitale akcyjnym zmniejszył się do 38,13%, a udział pracowników wzrósł do 11,78%.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa, w złożonej podczas kontroli pisemnej informacji, uzasadniając swoją decyzję o wyrażeniu zgody na wcześniejsze wejście do Spółki inwestora zagranicznego wyjaśnił m.in., że wybór przez byłego Wojewodę Kaliskiego jako inwestorów - NFI Hetman i FD Kowary był wątpliwy, gdyż podmioty te dokonały zakupu akcji spółki za środki kredytowe, a zawarta umowa o wspólnym przedsięwzięciu nieprecyzyjnie określała zobowiązania akcjonariuszy.

W tej sytuacji, po sprawdzeniu statusu prawnego i pozycji nowego inwestora, MSP doszło do wniosku, że lepszym rozwiązaniem było wcześniejsze o rok wyrażenie zgody na wejście silnego inwestora niż przedłużanie pozornej sytuacji, w której właścicielem jest NFI Hetman S.A., a faktycznie kontrolę sprawuje nowy inwestor. Podał także, że wyrażenie zgody na wejście nowego inwestora MSP oparło także na dwóch decyzjach Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w których nie zgłoszono zastrzeżeń do zamiaru łączenia polegającego na przekroczeniu przez Pfleiderer Holzwerkstoffe GmbH kolejno 33% i 50% głosów na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy ZPW Prospan S.A.

W wystąpieniu pokontrolnym skierowanym w dniu 10 maja 2000 r. do Prezesa Zarządu Spółki, Delegatura NIK w Łodzi wniosła o kontynuowanie negocjacji z zakładowymi organizacjami związkowymi w celu realizacji postanowień umowy Pakiet Socjalny.