Warszawa, dnia 30.11.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z przesłanym przy piśmie znak: AG/043/231/98 z dnia 10 listopada br. oświadczeniem Senatora Jerzego Pieniążka wskazującym na konieczność utworzenia w Sieradzu ośrodka zamiejscowego Izby Skarbowej w Łodzi - uprzejmie informuję, iż przyjęta koncepcja dostosowania sieci organów skarbowych do założeń reformy administracji publicznej, przewiduje utworzenie w Sieradzu z dniem 1 stycznia 1999 r. ośrodka zamiejscowego Izby Skarbowej w Łodzi.

Jan Rudowski

Warszawa, dnia 30.11.1998 r.

Jednocześnie pragnę przeprosić Pana Senatora za niedotrzymanie terminu odpowiedzi na pismo z dnia 10 listopada 1998 r. Zwłoka wynikła z oczekiwania na zakończenie analiz przedmiotowej koncepcji i podjęcia przez ministra Finansów ostatecznych decyzji umożliwiających udzielenie konkretnej odpowiedzi.

Jan Rudowski

Warszawa, dnia 30.11.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek

Propozycja Pana Senatora Ireneusza Michasia zachowania w kompetencjach administracji rządowej zadania pomocy społecznej polegającego na organizowaniu usług o określonym standardzie w domach pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym w świetle art. 64 pkt 4 ustawy z dnia 17 sierpnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668) nie jest możliwy do zrealizowania, gdyż to zadanie pomocy społecznej zostało przekazane samorządowi powiatowemu.

Wychodząc naprzeciw sygnalizowanej przez Pana Senatora potrzebie przygotowania rozwiązań dających możliwość prowadzenia i finansowania domów pomocy społecznej przez powiat pragnę poinformować, iż w okresie przejściowym, do czasu uchwalenia nowej ustawy o pomocy społecznej w przygotowywanym projekcie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2000 zaproponowano mechanizm dotowania z budżetu państwa powiatów prowadzących ponadgminne domy pomocy społecznej. Wyrażam przekonanie, iż dotacje które przekazywane będą od 1999 r. powiatom prowadzącym ponadgminne domy pomocy społecznej umożliwią im realizowanie tego zadania na poziomie zbliżonym do standardów podstawowych usług jakie powinny być zapewniane mieszkańcom domów pomocy społecznej. Ponadto informuję, iż w § 5 projektu rozporządzenia Ministra do Spraw Zabezpieczenia Społecznego w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji z budżetu państwa na finansowanie domów pomocy społecznej przewidziano taki sposób dotowania tego zadania pomocy społecznej, który umożliwi umieszczanie w domach pomocy społecznej osób z tych powiatów, na terenie których nie będzie funkcjonował żaden taki dom.

Jeśli idzie o sprawę dotyczącą zakładów pracy chronionej to pragnę stwierdzić, iż część wynagrodzenia odpowiadającą należnej od pracownika składce na ubezpieczenie emerytalne i chorobowe od 1 stycznia 1999 r. będzie finansował Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, podobnie jak część kosztów osobowych pracodawcy odpowiadającą należnej składce na ubezpieczenie wypadkowe. Natomiast część kosztów osobowych pracodawcy odpowiadającą należnej od pracodawcy składce na ubezpieczenie emerytalne i rentowe sfinansuje budżet państwa. Przyjęte rozwiązania są korzystne dla pracodawców i z pewnością nie stanowią zagrożenia dla funkcjonowania chronionego rynku pracy.

Warszawa, dnia 03.12.1998 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21.04.1998 r. w sprawie wprowadzenia do nauczania szkolnego przedmiotu "Wiedza o życiu seksualnym człowieka" rodzice zostali poinformowani o celach i treściach realizowanego programu, literaturze i pomocach dydaktycznych. Dyrekcja szkoły dysponowała drukiem deklaracji, na podstawie której rodzice wyrażają, bądź nie wyrażają zgody na uczestnictwo ich dzieci w zajęciach ww. przedmiotu. Zaproponowana deklaracja została opracowana przez Zespół Opiniodawczo-Doradczy Ministerstwa Edukacji Narodowej ds. Wprowadzenia Przedmiotu "Wiedza o życiu seksualnym człowieka" do Nauczania Szkolnego.

Sprawa odmowy zatrudnienia osoby psychologa - absolwenta Uniwersytetu im. A. Mickiewicza jako nauczyciela "Wiedzy o życiu seksualnym człowieka" jest o tyle niejasna, że nie zostały podane personalia. Nie wiadomo więc jakiej osoby sprawa ta dotyczy i w związku z tym bliższe jej zbadanie jest niemożliwe. Dziękuję za nadesłane Oświadczenie i pozostaję z wyrazami szacunku.

M. Handke

Warszawa, dnia 03.12.1998 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Wiesława Pietrzaka , przesłanym przy piśmie z dnia 30 października 1998 r. nr AG/043/219/98/IV uprzejmie informuję, że Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie było proponowane przez Ministra Kultury i Sztuki do umieszczenia w projekcie rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie wykazu instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw w celu ich prowadzenia, w ramach zadań własnych.

Z wyrazami szacunku

z up. Podsekretarz Stanu

Jacek Weiss

Warszawa, dnia 4.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Nawiązując do pisma Pani Marszałek z dnia 10 listopada 1998 r., Nr AG/043/228/98/IV uprzejmie informuję, że opisane w oświadczeniu Pana Senatora Mariana Jurczyka przeszukanie w domu państwa Stolińskich miało miejsce w związku z postępowaniem karnym nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonową w Kutnie, Nr Ds. 1348/98.

Dochodzenie to wszczęto w dniu 22 lipca 1998 r. w związku z zawiadomieniem o przestępstwie złożonym przez zarządcę komisarycznego Kutnowskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego. W zawiadomieniu podniesiono, że poprzedni zarządca komisaryczny tego przedsiębiorstwa Kazimierz Stoliński mimo faktycznych strat w wysokości ponad 6,5 mln zł. wykazał zysk 1.225,226 zł i od tej kwoty pobrał premię, a nadto przywłaszczył sobie dokumentację przedsiębiorstwa, zaś jego syn Sławomir Stoliński zatrudniony na stanowisku specjalisty do spraw marketingu skasował dane komputerowe dotyczące działalności przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym podjęto działania procesowe w celu sprawdzenia okoliczności zawartych w doniesieniu, w ramach których Prokurator Rejonowy wydał w dniu 24 września 1998 r. postanowienie o przeszukaniu mieszkania K. Stolińskiego polecając Policji, przed przystąpieniem do tej czynności wezwanie osoby u której będzie one dokonane, do dobrowolnego wydania rzeczy.

Jeden z funkcjonariuszy wyrwał jej zabrane dokumenty i wówczas został zaatakowany przez małżonków Stolińskich. W czasie szarpaniny W. G. wyrwała policjantowi dokumenty chowając je pod odzież i uderzyła go w twarz. Przeszukania jej osoby dokonała komisarz Mariola Radziejewska. Z protokołu przeszukania nie wynika czy i jakie części ubrania zdejmowano W. Gniewkowskiej.

Obie sprawy są w toku.

Postanowieniem z dnia 27 listopada 1998 r. zażaleń nie uwzględniono, utrzymując zaskarżone postanowienia w mocy.

H. Suchocka

Warszawa, dnia 4.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Trudno oceniać status ekonomiczny emerytów i rencistów w oderwaniu od warunków życia ogółu Polaków. Niestety w naszym kraju jeszcze wiele tysięcy rodzin pochodzących z różnych grup ludności, w tym także emerytów i rencistów żyje w warunkach zagrożenia ekonomicznego. Stąd podnoszony problem sytuacji finansowej emerytów i rencistów, sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy w realnych warunkach i możliwościach naszej gospodarki rodziny emerytów i rencistów są w gorszej sytuacji niż rodziny pozostałych grup ludności. Siłą rzeczy w takich ocenach trzeba posługiwać się wielkościami statystycznymi, które tylko w sensie globalnym oceniają omawiane zjawisko. Sytuacja ekonomiczna konkretnych rodzin jest na ogół zróżnicowana, przy czym to zróżnicowanie jest funkcją wielu czynników wychodzących często poza obszar przepisów ubezpieczeniowych.

Wychodząc z tych założeń oraz posługując się danymi z wykonania pragnę zwrócić uwagę na fakt, że funkcjonujący od 1996 r. mechanizm waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych zapewnia co najmniej zachowanie siły nabywczej emerytur i rent. W 1996 r. zapewniony został 2,5% wzrost realny emerytur i rent, w 1997 r. świadczenia wzrosły ponad 4% realnie w porównaniu do roku poprzedniego, na 1998 r. zakładany jest 1,5%, a na 1999 r. 1,0% wzrost realny świadczeń, przy planowanym 2% wzroście realnym płac. Tak więc emeryci i renciści uczestniczą w efektach wzrostu gospodarczego, z tym, że w ostatnim czasie w mniejszym stopniu niż czynni zawodowo. Wielkość i częstotliwość podwyżek waloryzacyjnych określona jest z uwzględnieniem realiów społeczno-ekonomicznych, przede wszystkim tendencji w zakresie procesów inflacyjnych koniunktury gospodarczej oraz kształtowania się realnej wartości płac i dochodów a także kosztów utrzymania różnych grup społecznych. ze względu na fakt, że parametry służące do określenia poziomu wskaźników waloryzacji w danym roku, oparte są na danych planistycznych, wynikających z ustawy budżetowej, z jednej strony regulacje ustawowe przewidują mechanizm korekty, w przypadku wystąpienia rozbieżności na niekorzyść emerytów i rencistów, między planem a wykonaniem, z drugiej zaś nakładają na Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego obowiązek publikowania w Monitorze Polskim realnego wzrostu przeciętnej emerytury i renty brutto z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mechanizm waloryzacji, obowiązujący od 1996 r. przesuwa więc akcent z metody waloryzacji na jej efekt, znajdujący odzwierciedlenie we wzroście realnym przeciętnego świadczenia emerytalno-rentowego brutto w danym roku w stosunku do roku poprzedniego, zapewniając w ten sposób udział emerytów i rencistów we wzroście gospodarczym. Ustawodawca określając końcowy efekt waloryzacji, tj. realny wzrost emerytur i rent w danym roku kalendarzowym, ustala dynamikę wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych na tle kształtowania się dochodów pozostałej ludności w kraju, uwzględniając przy tym realne możliwości naszej gospodarki oraz zasoby finansowe Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Określa częstotliwość waloryzacji w zależności od poziomu średniorocznego wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych oraz wysokość wskaźnika waloryzacji. Przesunięcie terminu waloryzacji z czerwca 1999 r. przykładowo na styczeń 1999 r., czego domaga się Krajowe Przedstawicielstwo Emerytów i Rencistów, przy 1% realnym wzroście emerytur i rent planowanym na 1999 r., oznaczałoby obniżenie wskaźnika waloryzacji do poziomu 105,0%.

Wysokość świadczeń emerytalno-rentowych należy również odnosić do poziomu i siły nabywczej wynagrodzeń. W ostatnich latach, szczególnie w okresie transformacji gospodarczej, mimo, że wyda się to nieporozumieniem, jednak potwierdzają to dane statystyczne GUS, ochrona przed inflacją emerytur i rent była wyższa niż płac, również poziom dochodów na 1 osobę w gospodarstwie domowy emerytów i rencistów jest nadal wyższy od analogicznego poziomu w gospodarstwie domowy pracowników. Nie oznacza to oczywiście , że emerytom i rencistom żyje się dostatnie, jednak potwierdza to fakt, że nie jest to grupa społecznie dyskryminowana.

Podstawowy problem powstaje na tle zderzenia oczekiwań środowiska emerytów i rencistów z możliwościami finansowymi Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i budżetu państwa, będącego gwarantem wypłaty świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W obecnych warunkach możliwości kształtowania poziomu emerytur i rent zależą ściśle od poziomu wynagrodzeń oraz relacji między liczbą emerytów i rencistów a liczbą pracujących. Im większa dynamika wzrostu płac i mniejsza liczba emerytów i rencistów przypadająca na jednego zatrudnionego, tym większe możliwości podwyższania świadczeń. Słowem -bieżąco pracujący muszą zapewnić środki dla osób już niepracujących.

Warszawa, dn. 6 XII 98 r.

Szanowna Pani Marszałek

W trakcie IV kwartału 1998 r. nasiliły się sygnały kierowane, zarówno do Ministra Finansów jak i Ministra Edukacji Narodowej, ze strony niektórych wojewodów bądź kuratorów oświaty o występujących napięciach w realizacji budżetów działu 79 "Oświata i wychowanie". Wnioski dotyczyły dodatkowego zasilenia budżetów oświatowych w określonych grupach i rodzajach wydatków, dla zbilansowania istniejących potrzeb. Część z nich odnosiła się do zapewnia środków na wydatki płacowe, a część wiązała się z zapotrzebowaniem na dofinansowanie wydatków pozapłacowych, w tym z tytułu dostaw energii cieplnej i opału. Tego rodzaju wniosek został skierowany również przez Wojewodę Suwalskiego w piśmie z dnia 23 listopada br.

Jak wiadomo, wydatki szkół i placówek prowadzonych bądź dotowanych przez kuratorów oświaty w latach 1997-1998 realizowane są w ramach budżetów wojewodów, określonych w corocznych ustawach budżetowych. Poziom tych wydatków wyznaczały zasady kształtowania budżetów sfery usług społecznych przyjęte w konstrukcji ustaw budżetowych w tym ustawy budżetowej na rok 1998.

Budżety na 1998 r. rozdysponowane przez organy prowadzące na rzecz podległych szkół i placówek oświatowych znajdują się w gestii wykonawczej budżetów wojewodów. W celu dostosowania poziomu realizowanych budżetów, zarówno płacowych jak i pozapłacowych, do ustaleń budżetu rocznego podejmowano określone przedsięwzięcia zmierzające do zapewnienia środków na wypłatę wynagrodzeń w ostatnich miesiącach roku oraz niezbędnego zminimalizowania skali zobowiązań przed przekazaniem szkół i placówek do samorządów w 1999 r. Jednym z elementów tych działań były wspomniane na wstępie wystąpienia.

W budżecie państwa na 1998 r. nie przewidziano stosownych rezerw celowych umożliwiających zaspokajanie pojawiających się potrzeb, nie tylko w sferze oświaty i wychowania. Część tych potrzeb mogła być zasilana, zazwyczaj w ograniczonej skali, poprzez zwiększenie planu wydatków w dziale 79 "Oświata i wychowanie" z rezerw wojewodów tworzonych na podstawie art. 4 ust. 1a ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r.- Prawo budżetowe (Dz.U. z 1993 r. Nr 72, poz. 34 - z późniejszymi zmianami). Wojewodowie mogli też dokonywać przeniesień międzydziałowych na rzecz dofinansowania jednostek oświatowych na podstawie postanowień art. 37 ustawy budżetowej na rok 1998 (Dz.U. Nr 28, poz. 156 ). W znacznej części województw w ostatnim okresie dokonano w tym trybie uzupełnień budżetów oświatowych.

Minister Edukacji Narodowej nie posiada również możliwości rezerwowego zasilania tych budżetów. Jest jednym z wielu dysponentów wydatków w tym dziale zaplanowanych jedynie na finansowanie centralnych zadań oświatowych oraz utrzymanie 6 bezpośrednio podległych jednostek oświatowych o zasięgu ogólnokrajowym. Mieszczące się w kompetencjach urzędu Ministra podstawy formalne do podejmowania działań wspomagających na rzecz budżetów wojewódzkich w dziale 79 "Oświata i wychowanie" podlegają na możliwości przeniesienia wydatków z części 33 - MEN do budżetu określonego Wojewody - za pośrednictwem Ministra Finansów.

Mając na względzie występujące napięcia w budżetach oświatowych w gestii wojewodów w Ministerstwie Edukacji Narodowej podjęto decyzje o sukcesywnym ograniczaniu i wstrzymywaniu w ciągu IV kwartału br. określonych zadań centralnych finansowanych z budżetu MEN w dziale 79 "Oświata i wychowanie". Dotyczyło to praktycznie wydatków o charakterze pozapłacowym, gdyż w głównej mierze ten rodzaj wydatków występuje w tegorocznym budżecie MEN w dziale 79.

Wygospodarowane w ten sposób środki, relatywnie ograniczone skalą możliwości zmniejszenia budżetu resortowego, przeznaczono na zasilenie wydatków wojewódzkich, zwłaszcza w zakresie udzielania pomocy dzieciom w rodzinach zastępczych, dotowania szkół i placówek niepublicznych prowadzonych przez osoby prawne i fizyczne oraz na uzupełnienie wydatków rzeczowych szkół i placówek prowadzonych przez kuratorów oświaty. Stosowne wnioski o dokonanie przeniesień wydatków kierowano sukcesywnie do Ministra Finansów od drugiej połowy listopada br.

W odniesieniu do województwa suwalskiego skierowano do Ministra Finansów w dniu 15 grudnia br. wniosek o przeniesienie z budżetu MEN do budżetu Wojewody Suwalskiego w dziale 79 "Oświata i wychowanie" środków w wysokości 800 tys. zł, z przeznaczeniem na dofinansowanie najpilniejszych wydatków rzeczowych.

Z wyrazami szacunku

wz. Ministra

Podsekretarz Stanu

Andrzej Karwacki

Warszawa, dnia 07.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

odwiert Bańska IG-1 wykonany na początku lat 80-tych i wykonany później w ramach centralnego programu Badawczo-Rozwojowego w rejonie Podhala odwiert Biały Dunajec PAN-1.

W ramach centralnego programu odwiercono i opróbowano jeszcze następujące otwory geotermalne:

Poronin PAN-1, Furmanowa PIG-1, Chochołów PIG-1, Bukowina Tatrzańska PIG-1. Wiercenia te wykonane były ze środków publicznych. Potwierdziły one istnienie zbiornika geotermalnego w obrębie numulitowych wapieni eocenu i dolomitów triasu.

W 1997 r. na podstawie wyników uzyskanych podczas realizacji "Projektu prac hydrogeologicznych wód geotermalnych w niecce podhalańskiej" opracowanego w 1995 r. przez PIG i Geotermię Podhalańską, wykonana została "Dokumentacja hydrogeologiczna zasobów wód termalnych niecki podhalańskiej". Całość prac i badań oraz opracowanie dokumentacji sfinansowane zostało za zgodą Głównego Geologa Kraju - Krzysztofa Szamałka ze środków NFOŚiGW przeznaczonych na prace geologiczne. Dotacja dla PIG wynosiła - 903 000 zł, a dla Geotermii Podhalańskiej - 1 041 700 zł.

Dokumentacja została zatwierdzona 6 decyzjami MOŚZNiL. Decyzja GK/kdh/BJ/013/6108/1/97 z dnia 19.12.1997 r. zatwierdziła dokumentację w części dotyczącej ustalenia zasobów dyspozycyjnych wód termalnych niecki podhalańskiej, które ustalono na 983,33 m³/h, co odpowiada 23 600 m³/h, dla obszaru zasobowego 350,0 km², i obszaru alimentacji położonego w Tatrach o powierzchni 200,0 km²,

Odrębnymi decyzjami MOŚZNiL ustalone zostały zasoby eksploatacyjne wód termalnych dla odwiertów:

Bańska IG-1 Q = 120 m³/h przy depresji 185,0 m

Chochołów PIG-1 Q = 190 m³/h przy depresji 150,0 m

Poronin PAN-1 Q = 90 m³/h przy depresji 150,0 m

Furmanowa PIG-1 Q = 90 m³/h przy depresji 27,5 m

oraz

ustalona ilość wód zatłaczanych do górotworu odwiertem:

Biały Dunajec PAN-1 Q = 200 m³/h,

Po wejściu w życie ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - prawo geologiczne i górnicze wykorzystaniem wód geotermalnych do celów grzewczych zajęła się Spółka Akcyjna "Geotermia Podhalańska" założona w 1993 r. i zarejestrowana 28 lutego 1994 r. w Sądzie Wojewódzkim w Nowym Sączu, uzyskując koncesję MOŚZNiL nr 20/95/p z dnia 2.08.1995 r. Koncesji udzielono na okres 4 lat, tj. do 2.08.1999 r.

W dniu 1 lipca 1998 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w Nowym Sączu Oddział V Gospodarczy, sygnatura akt Ns Rej. H-247/98 Spółka Akcyjna "Geotermia Podhalańska "została połączona w trybie fuzji regulowanej art. 463 pkt 2 kodeksu handlowego z Przedsiębiorstwem Energetyki Cieplnej "Tatry" S.A. i obecnie występuje pod firmą Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej Geotermia Podhalańska Spółka Akcyjna.

Koncesja nr 20/95/p z dnia 2.08.1995 r. została zmieniona decyzją MOŚZNiL znak DG/hg/JW./487-3691/98 z dnia 9.09.1998 r. w części dotyczącej nazwy firmy. Kapitał akcyjna PEC Geotermia Podhalańska S.A. wynosi 30 070 900 zł i dzieli się na 300 709 akcji imiennych o wartości nominalnej 100 zł każda. Cały kapitał akcyjny pokryty jest wkładem niepieniężnym. Około 85% akcji Spółki posiada Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. akcjonariuszami są również gminy podhalańskie, osoby prawne i fizyczne.

1. Odwiercenie nowego dubletu geotermalnego w Gminie Biały Dunajec-Szaflary (otwory Bańska PGP-1 i Biały Dunajec PGP-2).
2. Wybudowanie nowej ciepłowni geotrmalnej (Zakładu Geotermalnego) produkującego ciepło w oparciu o w/w dublet o przewidywanej wydajności około 200-300 m³/h wody geotermalnej, o mocy 2 x 7,1 mw_t.
3. Położenie rurociągu magistralnego DN 500 i DN 400 łączącego ciepłownię geotermalną z Centralną Kotłownią w Zakopanem (dostawy rur z funduszy - PHARE).
4. Położenie w Białym Dunajcu sieci dystrybucyjnej do 300 odbiorców (dostawy rur z funduszy - PHARE).
5. Połączenie odbiorców i zainstalowanie węzłów cieplnych (dostawy węzłów z funduszy - PHARE).
6. Wybudowanie centralnej kotłowni szczytowej w Zakopanem, opalanej gazem o mocy 20 MW (odbiór w 1998 r.).
7. Położenie sieci dystrybucyjnej w Zakopanem, łączącej centralną kotłownię szczytową z węzłami powstałymi z konwersji obecnych kotłowni PEC Tatry i odbiorców wielkoskalowych.

Rozbudowa systemu geotermalnego w kierunku Nowego Targu, wiercenie trzech kolejnych dubletów, położenie sieci przesyłowej do Nowego Targu, budowa kotłowni szczytowej, sieci rozprowadzającej i połączenie kolejnych 7000 odbiorców w Nowym Targu.

Z przedstawionych wyżej informacji jednoznacznie wynika, że dotychczasowa realizacja budowy Zakładu Geotermalnego na Podhalu finansowana była w ponad 90% z środków publicznych lub pomocowych, a 100% był udział środków przewidzianych na prace geologiczne. Kontynuacja inwestycji wymaga podniesienia jeszcze znacznych nakładów finansowych, które mogą być pozyskiwane przez Spółkę Akcyjną z różnych źródeł, w tym również na wniosek Spółki z niskooprocentowanych kredytów i dotacji NFŚiGW oraz środków pomocowych Unii Europejskiej.

Jan Szyszko

Warszawa, dnia 07.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Suchańskiego na 21. posiedzeniu Senatu RP w sprawie odwołania pana Tadeusza Fatalskiego ze stanowiska dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach - uprzejmie informuję, iż z uwagi na dodatkowe okoliczności sprawy, będące obecnie przedmiotem ustaleń, Minister Pracy i Polityki Socjalnej ustosunkuje się do wniosków zawartych w oświadczeniu pana Senatora niezwłocznie po otrzymaniu wszystkich niezbędnych w tej sprawie informacji.

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 08.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Nawiązując do pisma z dnia 10 listopada br., przy którym przekazane zostało przez Panią Marszałek oświadczenie senatora Jana Chojnowskiego, złożone na posiedzeniu Senatu RP w dniu 5 listopada 1998 r., uprzejmie informuję, że proces szybkiego powstawania dużych obiektów handlowych jest przez Ministerstwo Gospodarki obserwowany z dużą uwagą. Pozytywnie zmieniają one oblicze polskiego handlu i jego strukturę. Zdobyły sobie akceptację konsumentów, a do naszego handlu wprowadzają nowoczesne metody i formy sprzedaży oraz prezentacji towarów, przyczyniają się do poprawy oferty handlowej i stopnia zaspokojenia potrzeb konsumentów.

W 1997 r. liczba sklepów o powierzchni sprzedażowej powyżej 400 m² wynosiła 2858 i stanowiła zaledwie 0,67% ogólnej ilości sklepów, w tym obiektów wielkopowierzchniowych o powierzchni sprzedażowej powyżej 2.500 m² odpowiednio: 107 i 0,025%. Jednakże proces tworzenia dużych obiektów handlowych typu super - i hipermarketów przebiega dynamicznie przy równoczesnym szybko rosnącym udziale tych obiektów w obrotach ogółem.

Proponowany w polskim projekcie niski wskaźnik powierzchni obiektów handlowych (1000 m²), powyżej którego wymagane byłoby uzyskanie zezwoleń jest nie do zaakceptowania. Spowoduje to, że dotychczasowa nadmiernie zatomizowana struktura handlu oraz wskaźnik średniej powierzchni sklepu przypadającej na 1000 mieszkańców, niższy 2-3-krotnie od występującego w krajach Unii Europejskiej, będą nadal utrzymywane. Dodatkowo proponowana w projekcie możliwość rozszerzenia uchwałą gminy obowiązku uzyskiwania zezwoleń na utworzenie sklepów o powierzchni poniżej 1000 m² stwarzałaby istotną barierę otwierania nowoczesnych placówek handlowych.

Wyrażam pogląd, że słuszne cele , które projekt poselski zawiera, mogą być osiągnięte poprzez wprowadzenie odpowiednich zmian w dotychczasowych ustawach, w szczególności w ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym i ustawie o samorządzie terytorialnym. Pragnę poinformować Panią Marszałek, że właśnie w tym kierunku będą prowadzone w Ministerstwie Gospodarki prace. Jak wynika bowiem z przeprowadzonych w roku ubiegłym przez Ministerstwo Gospodarki badań nad rolą samorządu terytorialnego w zakresie tworzenia warunków dla funkcjonowania lokalnego handlu, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego nie są wystarczająco wykorzystywane - jak to ma miejsce w krajach Unii Europejskiej - jako narzędzie umożliwiające harmonijne kształtowanie rozwoju handlu na rynku lokalnym, zgodnie z potrzebami mieszkańców i interesami innych uczestników rynku.

Z wyrazami szacunku

Minister

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 08.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek nr AG/043/223/98/IV z dnia 10 listopada 1998 r., przy którym zostało przesłane oświadczenie Senatora Pana Jerzego Cieślaka, w sprawie utworzenia w Jeleniej Górze ośrodka zamiejscowego Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w celu dostosowania organizacji, terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib urzędów kontroli skarbowej do organizacji administracji publicznej, wprowadzanej wraz z reformą administracyjną kraju, od dnia 1 stycznia 1999 r. w Jeleniej Górze zostanie utworzony ośrodek zamiejscowy Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu.

z up. Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Jan Wojcieszczuk

Warszawa, dnia 08.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek nr AG/043/231/98/IV z dnia 10 listopada 1998 r., przy którym zostało przesłane oświadczenie Senatora Pana Jerzego Pieniążka, w sprawie utworzenia w Sieradzu ośrodka zamiejscowego Urzędu Kontroli Skarbowej w Łodzi, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w celu dostosowania organizacji, terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib urzędów kontroli skarbowej do organizacji administracji publicznej, wprowadzanej wraz z reformą administracyjną kraju, od dnia 1 stycznia 1999 r. w Sieradzu zostanie utworzony ośrodek zamiejscowy Urzędu Kontroli Skarbowej w Łodzi.

Jednocześnie pragnę przeprosić Panią Marszałek i Pana Senatora za zwłokę w udzieleniu odpowiedzi wynikającej z oczekiwania na zakończenie analiz umożliwiających podjęcie ostatecznych decyzji i udzielenie konkretnej odpowiedzi.

z up. Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Jan Wojcieszczuk

Warszawa, dnia 10.12.1998 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma AG-043-246-98/IV i załączonego oświadczenia złożonego przez senatora Stanisława Cieślę w sprawie organizacji komisariatów Policji uprzejmie informuję, że Zarządzeniem nr 22/98 z dnia 3 listopada 1998 r. określiłem szczegółowe zasady organizacji i zakresu działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji.

Aktualnie w Policji funkcjonuje 918 komisariatów o stanie 3-5 etatów oraz 548 komisariatów o stanie etatowym 6-11. Ustawa kompetencyjna stworzyła możliwości prawne przekształceń najmniejszych komisariatów w rewiry dzielnicowych oraz pokrywania kosztów utworzenia dodatkowych etatów Policji w rewirach dzielnicowych przez rady powiatu lub rady gminy.

Usprawni to w znacznym stopniu funkcjonowanie Policji na szczeblu komisariatów, gdyż jednostki te działać będą w systemie całodobowym, a ponadto zostaną w nich utworzone specjalistyczne ogniwa operacyjno-dochodzeniowe.

Warszawa, dnia 10.12.1998 r.

Szanowny Panie Marszałku

11 sierpnia br. doszło do spotkania Wiceprezesa Rady Ministrów Pana Janusza Tomaszewskiego z trzema przewodniczącymi. Efektem rozmów było powołanie siedmiu rządowo-związkowych zespołów roboczych, które miały na celu rozpatrzenie najistotniejszych, zdaniem związkowców, problemów występujących aktualnie w rolnictwie. Do grudnia br. odbyło się w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej kilkanaście spotkań tych zespołów, które zostały zobowiązane do wypracowania wniosków oraz spisania ewentualnych rozbieżności.

Strona związkowa w trakcie trwania rozmów kwestionowała kompetencje osób biorących w nich udział, a zwłaszcza brak pełnomocnictw do podejmowania konkretnych decyzji. W związku z tym strona związkowa wystąpiła do Kancelarii Premiera o zorganizowanie spotkania z udziałem Prezesa Rady Ministrów.

Warszawa, dnia 10.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Uprzejmie informuję Panią Marszałek - w odpowiedzi na pismo z dnia 30 października 1998 r. skierowane do Prezesa Rady Ministrów, a dotyczące oświadczenia senatora Jerzego Suchańskiego z dnia 28 października 1998 r. - iż, korzystając z moich ustawowych uprawnień odwołałem z dniem 21 października 1998 r. Pana dr Tadeusza Fatalskiego z funkcji dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach.

W tej sytuacji wydaje się celowe i uzasadnione, aby kwestię legalności odwołania Pana T. Fatalskiego z funkcji dyrektora Oddziału ZUS w Kielcach pozostawić ocenie niezawisłego sądu.

Warszawa, dnia 11.12.1998 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Ryszarda Sławińskiego podczas 22 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 listopada 1998 r. uprzejmie informuję, że do naliczenia kwartalnych opłat eksploatacyjnych dla kopalin, które nie są sprzedawane bezpośrednio po wydobyciu ma zastosowanie art. 84 ust. 3 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. Nr 27, poz. 96 z późn. zm.), oraz § 2 ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 sierpnia 1994 r. w sprawie opłat za działalność prowadzoną na podstawie przepisów Prawa geologicznego i górniczego (Dz.U. Nr 92, poz. 430 i z 1997 r. Nr 82, poz. 526).

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 listopada 1991 r. w sprawie opłaty eksploatacyjnej za wydobywanie kopalin ze złóż, o którym pisze Pan Senator nie obowiązuje. W obu obowiązujących aktach prawnych ustawodawca postanowił, że jeżeli wydobywana kopalina nie jest sprzedawana bezpośrednio po wydobyciu, a poddawana jest przeróbce lub uszlachetnieniu, to opłatę eksploatacyjną nalicza się od sprzedaży tej uszlachetnionej kopaliny. W kwartalnej informacji przesyłanej do Ministra i wojewody eksploatator zobowiązany jest podać: ilość i średnią cenę sprzedaży kopaliny sprzedawanej bezpośrednio po wydobyciu albo ilość i średnią cenę sprzedaży kopaliny przerobionej lub uszlachetnionej [§ 2 ust. 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia rady Ministrów z dnia 23 sierpnia 1994 r.]. Na podstawie tych danych naliczana jest opłata eksploatacyjna.

Jednocześnie informuję, że Naczelny Sąd Administracyjny już wielokrotnie rozpatrywał skargi wnoszone przez eksploatatorów w sprawie interpretacji zapisów dotyczących naliczania opłat od ilości wydobytej kopaliny lub surowca uszlachetnionego. W orzeczeniach NSA przyjmuje, iż opłatę należy wymierzać od surowca uszlachetnionego w przypadku, gdy wydobyta kopalina faktycznie została poddana przeróbce lub uszlachetniona.

Warszawa, dnia 11.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek nr AG/043/243/98/IV z dnia 25 listopada 1998 r., przy którym zostało przesłane oświadczenie Senatora Pana Mariana Cichosza, w sprawie zachowania Urzędu Kontroli Skarbowej w Chełmie, bądź utworzenia, w jego miejsce ośrodka zamiejscowego Urzędu Kontroli Skarbowej w Lublinie, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że stosownie do art. 22 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, Minister Finansów został zobowiązany do dostosowania organizacji, terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib urzędów kontroli skarbowej do organizacji administracji publicznej, wprowadzanej wraz z reformą administracyjną kraju.

Rozważając wybór ośrodka zamiejscowego w województwie lubelskim brano również pod uwagę optymalną liczbę ośrodków zamiejscowych w nowym województwie, rozmieszczenie podmiotów podlegających kontroli (osób fizycznych i prawnych) oraz lokalizację potencjalnej siedziby ośrodka zamiejscowego na terenie województwa. W przypadku województwa chełmskiego do nowego województwa lubelskiego przejdzie tylko około 157 tys. podatników, a samo miasto Chełm położone jest zbyt blisko drugiego co do wielkości, po Lublinie, ośrodka miejskiego, tj. Zamościa z liczbą około197 tys. podatników.

Należy podkreślić, że sprawy związane z tworzeniem sieci aparatu skarbowego oraz zagadnienia dotyczące działań osłonowych w stosunku do pracowników likwidowanych urzędów były przedmiotem konsultacji z przedstawicielami związków zawodowych działających w resorcie finansów - NSZZ "Solidarność" Pracowników Skarbowych oraz Federacją Związków Zawodowych Pracowników Skarbowych. Uzyskano akceptację Związków w sprawie kryteriów organizacji sieci administracji skarbowej oraz przewidywanych działań osłonowych.

z up. Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 11.12.1998 r.

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora RP Pana Zbigniewa Romaszewskiego złożone podczas 23 posiedzenia Senatu RP a dotyczące lokalizacji Biura Rzecznika Interesu Publicznego, przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji działający jako organ właściwy w sprawach gospodarki nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu państwa na potrzeby statutowe jednostek organizacyjnych bez osobowości prawnej, wymienionych w art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115/97, poz. 741) - w tym ministerstw i urzędów centralnych - nie posiada ustrojowych uprawnień do tworzenia zasobu nieruchomości na potrzeby tych jednostek. W gestii Ministra SWiA pozostają wyłącznie nieruchomości, które w dniu 1 stycznia 1997 r., tj. w dacie przejęcia zadań z zakresu gospodarki nieruchomościami przez MSWiA, pozostawały w zarządzie wówczas istniejących ministerstw i urzędów centralnych.

Zasady wyposażania państwowej jednostki organizacyjnej, którą jest również Urząd Rzecznika Interesu Publicznego, reguluje rozdział 6 - Przekazywanie nieruchomości na cele szczególne - cyt. wyżej ustawy o gospodarce nieruchomościami. W szczególności zapis art. 54 ust. 1 cyt. ustawy mówi, że: "Organ nadzorujący w akcie o utworzeniu państwowej jednostki organizacyjnej wyposaża tę jednostkę w nieruchomości, o których mowa w art. 52".

Jednocześnie pragnę poinformować Pana Marszałka, że na wniosek Rzecznika Interesu Publicznego z dnia 19 listopada 1998 r. o przeznaczenie pomieszczeń biurowych na potrzeby Biura Rzecznika w kompleksie budynków pozostających w trwałym zarządzie MSWiA, a użytkowanych w 70% przez Urząd Ochrony Państwa, podjąłem działania - w ramach moich kompetencji jako organu właściwego do gospodarowania nieruchomościami oraz jako zarządcy przedmiotowej nieruchomości - zmierzające do usytuowania Biura Rzecznika Interesu Publicznego w kompleksie obiektów administracji rządowej przy ul. Rakowieckiej 2b/Batorego 5.

J. Tomaszewski

Warszawa, dnia 11.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów odpowiadając na pismo Pani Marszałek (znak: AG/043/203/98/IV z dnia 30 października 1998 r.) dotyczące oświadczenia złożonego przez Panią Senator Dorotę Kempkę, podczas 21 posiedzenia Senatu w dniu 28 października 1998 roku w sprawie odwołania Pełnomocnika Rządu ds. Rodziny, pragnę poinformować, że według oceny Prezesa Rady Ministrów, Pana Jerzego Buzka, Pan Minister Kazimierz Kapera w sposób prawidłowy wypełnia powierzone Jemu zadania. Politykę Rządu w zakresie rodziny realizuje On zgodnie z oczekiwaniami i ustaleniami Rady Ministrów i, co warte podkreślenia, przy szerokim poparciu społecznym. Poglądy wyrażane przez Pana Ministra, w których eksponuje On rolę kobiety jako matki i żony odzwierciedlają nie tylko stanowisko Rządu w tej kwestii, ale są również zgodne ze standardami międzynarodowymi. W myśl bowiem artykułu 16 ust. 3 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ "rodzina jest naturalną i podstawową jednostką społeczeństwa". Zdaniem rządu zatem, praca kobiet w domu jest wypełnianiem przez nie bardzo ważnych społecznie zadań. Wypada także przypomnieć, że Pan Minister K. Kapera nigdy nie kwestionuje możliwości samorealizacji kobiet w innych dziedzinach życia: zawodowego, społecznego i politycznego. Podkreśla jedynie, że nie sposób zastąpić kobiety w jej zadaniach rodzicielskich i wychowawczo-opiekuńczych.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 14.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek nr AG-043-245-98/IV z dnia 25 listopada 1998 r., przy którym zostało przesłane oświadczenie złożone przez Pana Senatora Zbigniewa Antoszewskiego podczas 23 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 1998 r. w sprawie kontroli w Polskim Związku Piłki Nożnej w Warszawie, uprzejmie przekazuję następujące informacje w tej sprawie.

Równocześnie z kontrolą skarbową z PZPN prowadzona była kontrola przez Najwyższą Izbę Kontroli w zakresie:

W toku czynności kontrolnych inspektor kontroli skarbowej w oparciu o przepisy art. 12 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz.U. z 1995 r. Nr 13, poz. 59 z późn. zm.) uzgodnił z inspektorami NIK, że nie obejmuje zakresem kontroli skarbowej zadań państwowych finansowanych z budżetu państwa w formie dotacji, gdyż temat ten kontrolowany jest przez NIK.

W związku z powyższymi ustaleniami uruchomione zostały kontrole skarbowe w 4 Szkołach na terenie kraju.

Celowość podjęcia tych kontroli była uzgodniona z inspektorami NIK z uwagi na fakt, że NIK przeprowadziła jedynie kontrole rozpoznawcze w 2 Szkołach. Ponadto kontrolerzy NIK w wyniku kontroli stwierdzili, że PZPN nie posiada dokumentów, stosownych analiz, a także materiałów i opracowań o efektywności tej formy szkolenia sportowego dotyczących wydatkowanych przez te Szkoły środków specjalnych otrzymywanych z PZPN. Nieprawidłowości te omówione zostały przez NIK w wystąpieniu pokontrolnym skierowanym do Prezesa PZPN.

W dniu 3 listopada 1998 r. - Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie postanowieniem wydanym na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. Nr 100, poz. 442 z późn. zm.) dokonał zmiany inspektora prowadzącego postępowanie kontrolne. powodem zmiany bała prośba inspektora kontrolującego PZPN, zawarta w piśmie z dnia 23 października br., o wyłączenie z czynności kontrolnych ze względu na zły stan zdrowia.

Rozszerzenie zakresu kontroli spowodowane było koniecznością zbadania prawidłowości rozliczeń środków przekazanych przez PZPN Niepublicznym Szkołom Mistrzostwa Sportowego Piłki Nożnej. PZPN nie posiadał dokumentów w tym zakresie, co stwierdziła również kontrola NIK. Z tego względu, bez rozszerzenia zakresu kontroli, niemożliwe byłoby włączenie do protokołu z kontroli PZPN, ustaleń z badań dokonanych w Niepublicznych Szkołach Mistrzostwa Sportowego Piłki Nożnej na terenie kraju.

Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że trzykrotne przedłużanie przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Warszawie na wniosek inspektora, czynności kontrolnych nie wynika z winy kontrolujących. Spowodowane jest to trudnościami w uzyskaniu dokumentów, o które zgodnie z art. 17. ww. ustawy o kontroli skarbowej, zwracali się inspektorzy prowadzący postępowanie kontrolne.

Z wyrazami szacunku

Leszek Balcerowicz

Warszawa, dnia 14.12.1998 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma z dnia 25 listopada 1998 r. (znak AG-043-238-98/IV) w sprawie oświadczeń senatora Jerzego Suchańskiego uprzejmie informuję, iż projekt ustawy budżetowej, ze względu na zawarte w nim regulacje, wykracza poza zakres objęty działalnością związków zawodowych oraz organizacji pracodawców, a co za tym idzie - nie podlega zaopiniowaniu w trybie określonym w art. 19 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 z późn. zm.) oraz w art. 16 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz.U. Nr 55, poz. 235 z późn. zm.).

Zgodnie z powoływanymi przepisami oraz orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego - związki zawodowe mają prawo opiniowania założeń i projektów takich ustaw, których treść odnosi się wprost do przedmiotu działalności związków zawodowych określonego w art. 1 ust. 1 art. 4 i art. 6 ww. ustawy, tj. obrony praw i interesów zawodowych i socjalnych, godności, praw i interesów materialnych i moralnych oraz warunków pracy, bytu i wypoczynku. Tymczasem zasadnicze regulacje zawarte w projekcie ustawy budżetowej nie dotyczą tych sfer.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 221 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr. 78, poz. 483) inicjatywa ustawodawcza w zakresie ustawy budżetowej przysługuje wyłącznie Radzie Ministrów, która stosownie do art. 146 ust. 4 pkt 5 uchwala projekt budżetu państwa. Ponadto art. 219 ust. 2 Konstytucji RP nadaje ustawie budżetowej charakter ustawy szczególnej - stanowiąc jednoznacznie, że zasady i tryb opracowania projektu budżetu państwa, wymagania jakim powinien on odpowiadać oraz zasady i tryb wykonywania budżetu określa ustawa.

Ustawą, która reguluje obecnie wszystkie te kwestie jest ustawa z dnia 5 stycznia 1991 r. - Prawo budżetowe (Dz.U. z 1993 r. Nr 72, poz. 344, z późn. zm.). Ustawa - Prawo budżetowe stanowi lex specialis w stosunku do innych regulacji dotyczących opracowywania projektów ustaw. Ustawa ta w art. 2 definiuje budżet państwa jako, uchwalany w formie ustawy, roczny plan finansowy obejmujący dochody i wydatki budżetu państwa, zaś w art. 34 ust. 3 enumeratywnie wylicza jakie elementy winno zawierać uzasadnienie do projektu ustawy budżetowej. Ustawa nieprzypadkowo w żadnym z przepisów nie wspomina o konsultacjach projektu budżetu ze związkami zawodowymi lub organizacjami pracodawców.

Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w przepisach art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 34, poz. 163, z późn. zm.) oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.). Przepisy te - zobowiązujące Rząd do informowania związków zawodowych i organizacji pracodawców o prognozowanych wskaźnikach makroekonomicznych oraz założeniach dotyczących prognozowanego wzrostu płac oraz innych wielkościach stanowiących podstawy do opracowania projektu budżetu państwa - byłyby zbędne, jeśli sam projekt ustawy budżetowej podlegałby zaopiniowaniu przez związki zawodowe i organizacje pracodawców zgodnie z art. 19 ustawy o związkach zawodowych oraz art. 16 ustawy o organizacjach pracodawców.

Leszek Balcerowicz

Warszawa, dnia 15.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Suchańskiego w sprawie budynku przy ul. Sandomierskiej 106 w Kielcach uprzejmie wyjaśniam, że przedmiotowy budynek stanowi nieruchomość pozostałą po likwidacji w celu prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego pn. Biuro Projektów Wodnych Melioracji w Kielcach. Majątek zlikwidowanego przedsiębiorstwa został bowiem na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych wydzierżawionych na czas określony spółce pracowniczej "HYDRO" PPUPH sp. z o.o. w Kielcach, której następcą prawnym jest "Hydro-Lemna" S.A. w Kielcach.

Sposoby zadysponowania tym mieniem określają przepisy art. 49 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o p.p. (tj. Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 z późn. zm.) oraz art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. Nr 115, poz. 741). Zgodnie z przywoływanymi przepisami Minister Skarbu Państwa podjął decyzję o zagospodarowaniu mienia pozostałego po likwidacji poprzez sprzedaż w trybie publicznym. Z uwagi na fakt, że majątek pozostały po likwidacji przedsiębiorstwa stanowi nieruchomość przejęliśmy tryb określony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1998 r. w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu przeprowadzania przetargów na zbycie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub własność gminy (Dz.U. Nr 9 poz. 30).

Warszawa, dn. 16 XII 98 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 17.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Suchańskiego złożone podczas 23 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada br. w sprawie wdrażania reformy administracji publicznej w województwach i przesłane przy piśmie Pani Marszałek AG-043-237-98/IV z dnia 25 listopada 1998 r. przedkładam następujące wyjaśnienia.

Niestety, nie da się jednoznacznie określić jednej, nawet szacunkowej liczby, ani też procentowego wskaźnika przekazywania etatów ze szczebla wojewódzkiego do urzędu marszałkowskiego. Liczba osób przekazywanych z urzędów wojewódzkich do urzędów marszałkowskich waha się od 6 do 20 procent zatrudnionych. W znacznym stopniu zależy to od tego, jak zorganizowany jest obecny urząd wojewódzki i jaka liczba osób wykonuje określone zadania. Zakres kompetencji obecnych urzędów wojewódzkich określają ustawy prawa materialnego, zaś liczba etatów była kształtowana dowolnie. Liczba pracowników zatrudnionych w urzędzie wojewódzkim czasem jest równa liczbie etatów kalkulacyjnych ustalanych w ustawie budżetowej, a czasem jest od niej zdecydowanie mniejsza. Zależało to od lokalnych uwarunkowań, polityki dotychczasowych wojewodów, jak również wojewodów z poprzednich kadencji.

Warszawa, dn. 17 XII 98 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Lesznie realizowany jest projekt, który ma na celu zapewnienie pełnej opieki osobom cierpiącym na przewlekłe schorzenie niewydolności nerek (w województwie leszczyńskim - 67 osób). Ze stanowisk do dializy korzystają także osoby spoza województwa; ponadto kilku chorych oczekuje na podłączenie do aparatury. Podane liczby pozwalają uznać zakup sztucznej nerki na potrzeby WSZ w Lesznie za zasadny. W 1998 r. zmarło 9 osób, które nie mogły być poddane dializie ze względu na ograniczony dostęp do odpowiedniej aparatury. Ordynator oddziału nefrologicznego WSZ wraz ze Stowarzyszeniem Osób Dializowanych i ich rodzin wielokrotnie występował o zakup sztucznej nerki.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 18.12.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z otrzymanym przy piśmie Nr AG/043/198/98/IV oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego, podczas 20 posiedzenia Senatu RP w dniu 9 października 1998 r. w sprawie legalności działań w zakresie przekazywania środków finansowych we wrześniu 1998 r. dla szpitala św. Anny w Miechowie, uprzejmie informuję, że Urząd Kontroli Skarbowej w Kielcach prowadzi obecnie kontrolę w Zespole Opieki Zdrowotnej w Miechowie, w którego skład wchodzi Szpital Św. Anny.

• plan wydatków na 1998 r.,
• wydatki środków budżetowych za okres od 1 stycznia do 31 października 1998 r.
• stan zobowiązań na 31 grudnia 1997 r. i 31 października 1998 r.

Zakończenie kontroli przewidziano na 31 grudnia 1998 r.

z up. Ministra Finansów

Sekretarz Stanu