Warszawa, 1999-10-29

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Odnośnie opóźnień powstałych w wypłacie świadczeń emerytalno-rentowych informuję, że zgodnie z art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) świadczenia z ubezpieczenia społecznego wypłaca się za miesiące kalendarzowe w dniu ustalonym w decyzji organu rentowego jako terminu płatności. Jednocześnie, zgodnie z zapisami ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, świadczenia te wypłaca się za pośrednictwem osób prawnych prowadzących działalność w zakresie doręczania świadczeń, albo na wniosek świadczeniobiorcy przekazywane są na rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-rozliczeniowej. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczególnych zasad ustalania odsetek za opóźnienie w ustalaniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 12, poz. 104) za dzień wypłaty świadczenia uznaje się dzień przekazania środków do banku lub na pocztę, jeżeli świadczenia te wypłaca się za pośrednictwem tych instytucji. Jeżeli zatem Zakład Ubezpieczeń Społecznych przekazuje do instytucji bankowej lub na pocztę świadczenia emerytalno-rentowe w terminie wskazanym w decyzji, to nie odpowiada za termin przekazania świadczenia do rąk osoby uprawnionej.

Znając problemy organizacyjne instytucji obsługujących wypłaty świadczeń dokłada się wszelkich starań, aby środki na wypłaty przekazywane były na tyle wcześnie by dotarły one do świadczeniobiorców w dniu wskazanym w decyzji. W przypadku występujących w bieżącym roku zakłóceń płynności finansowej funduszu okazywało się to niemożliwym do zrealizowania. Mam nadzieję, że po przyjęciu ustawy umożliwiającej funduszowi Ubezpieczeń Społecznych zaciąganie pożyczek z budżetu państwa sytuacja taka nie powtórzy się więcej.

- z funduszu PHARE - INRED finansowani są eksperci, którzy biorą udział w pracach nad strategią rozwoju województwa warmińsko-mazurskiego. Eksperci ci uczestniczą w pracach diagnostycznych w następujących obszarach: wspieranie przedsięwzięć, restrukturyzacja obszarów wiejskich, rozwój turystyki, rozwój usług dla ludności,

- z funduszu PHARE - SPP będzie finansowany ekspert biorący udział w opracowywaniu programu operacyjnego, komplementarnego w stosunku do strategii, którego celem jest przełożenie strategii na konkretne działania służące rozwojowi regionu,

- z funduszu PHARE 2000 województwo warmińsko-mazurskie, jako jedno z pięciu wybranych regionów Polski, ma szansę otrzymać wsparcie finansowe na realizację projektów służących rozwojowi zasobów ludzkich, ze szczególnym uwzględnieniem mieszkańców terenów wiejskich (uzyskanie wsparcia uwarunkowane jest jakością proponowanych projektów oraz ich zgodnością z założeniami programu PHARE 2000, za co odpowiedzialny jest Urząd Marszałkowski w Olsztynie. Ze swej strony resort pracy zapewnia eksperta, którego zadaniem jest udzielanie pomocy przy opracowywaniu projektu).

Określa ono działania, które mogą być podejmowane w ramach m.in. "Strategii rozwoju województwa suwalskiego na lata 1997-2002. Mazury i Suwalszczyzna". W przypadku województwa warmińsko-mazurskiego dotyczy to powiatów: bartoszyckiego, braniewskiego, legnickiego, działdowskiego, elbląskiego, giżyckiego, iławskiego, kętrzyńskiego, lidzbarskiego, mrągowskiego, nidzickiego, nowomiejskiego, olecko-gołdapskiego, olsztyńskiego, ostródzkiego, pilskiego i szczecińskiego (załącznik nr 2 pkt 6 do rozporządzenia).

Przy wyborze obszarów wspieranych środkami z rezerwy celowej budżetu państwa na lokalne programy restrukturyzacyjne szczególnie mocno zaakcentowano problem bezrobocia popegeerowskiego w regionie Polski Północnej. W związku z tym skonstruowany został wskaźnik określający "popegeerowskość" poszczególnych powiatów Polski Północnej i w oparciu o ten wskaźnik sporządzono wykaz powiatów, w których można wykorzystać środki z budżetu państwa.

W załączniku do niniejszej odpowiedzi pozwalam sobie przesłać Pani Marszałek załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1999 r. w sprawie określenia wykazu gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 9, poz. 76). Z tego tytułu gminy województwa warmińsko-mazurskiego wymienione w wykazie są uprawnione do korzystania z dotacji przewidzianej na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1999 r. w sprawie trybu i warunków przyznawania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w systemie robót publicznych jako zadania własne gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz.U. Nr 70, poz. 781). Oznacza to, że inwestycje realizowane przez wymienione gminy województwa warmińsko-mazurskiego, mające na celu zmniejszenie negatywnych skutków bezrobocia, mogą zostać dofinansowane środkami tej dotacji.

3. Odnosząc się do sprawy przeciwdziałania bezrobociu informuję, iż kwoty środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu ustalone przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy dla dysponentów Funduszu Pracy niższego stopnia wynikają z przyjętej przez Parlament ustawy budżetowej na 1999 r.

Przyjęcie zasady, że środki Funduszu Pracy na roboty publiczne mogą być przeznaczone do wysokości 19% łącznego limitu na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu wynika właśnie z procentowej struktury tych wydatków ustalonej przez Parlament w planie Funduszu Pracy na 1999 r. Jednocześnie nadmieniam, iż przyjęta kwota środków na roboty publiczne na 1999 r. jest o 39,7% niższa od kwoty przyjętej w ustawie budżetowej na 1998 rok. Znacznie wyższe natomiast - niż w 1998 r. - przewidziane zostały w ustawie budżetowej na 1999 r. środki na inne bardziej efektywne formy aktywizacji zawodowej bezrobotnych. Przyjęcie w odpisywanych kontraktach zadaniowych 19% udziału wydatków na roboty publiczne nie oznaczało braku możliwości zmiany tego udziału przez dysponentów wyższego stopnia.

Ponadto wyjaśniam, że głównym powodem zmniejszenia środków na roboty publiczne są ich wysokie koszty przy bardzo niskiej efektywności. Po zakończeniu bowiem robót publicznych prawie 90% skierowanych do tych robót osób nadal pozostaje bezrobotnymi.

Odnośnie warunków do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych informuję, że Sejm II kadencji uchwalając w dniu 1996 r. ustawę o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 147 poz. 687) wprowadził m.in. zmianę w art. 23 tej ustawy polegającą na wydłużeniu do 365 dni (ze 180 dni) okresu pozostawania w stosunku pracy (lub w stosunkach pokrewnych) jako wymaganego do otrzymania zasiłku dla bezrobotnych. Przepisy ustawy nie przewidują natomiast zróżnicowania warunków wymaganych do nabycia prawa do zasiłku w zależności np. od stopy bezrobocia, czy zaliczenia rejonu (powiatu) do zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU